The Neat is een band die voor London Calling gemaakt lijkt. Britser dan koningin Elizabeth en fish 'n' chips, schuimloos bier en natte zomermaanden bij elkaar. Ze komen dan ook uit Hull, de betonnen belichming van grauw G-B. Je bent eigenlijk verbaasd dat alle bandleden hun voortanden nog hebben. Zal gezien de intensiteit van de show waarschijnlijk niet lang meer duren, trouwens.

GEZIEN:
The Neat op London Calling, kleine zaal Paradiso, 13-11-10

MUZIEK:
Puntige (post)punk uit de Britse School. Even gepolijst en subtiel als The Fall, The Hives en een baksteen tegen je voortanden. Niet voor niets noemen ze zichzelf "The band that time forgot".

PLUS:
De energie en urgentie van The Neat is ongeëvenaard. Alsof ze de lange overtocht op de trage veerpont vanuit Hull gebruikt hebben om elkaar op te fokken. Hun compacte liedjes blijken bij nader inzien slim en pakkend in elkaar te steken. Geen radiopotentie, maar gewoon ideale muziek om een zaal mee plat te spelen. En zo gaat het publiek nog één keer op de schouders, wordt er vanaf het (kleine!) podium gedoken en beukt zanger Mez zich een weg door de moshpit.

MIN:
Ze hebben het niet zelf bedacht, natuurlijk, en heel gecompliceerd is het niet. De baspartijen bijvoorbeeld, zijn te spelen met drie vingers, waarvan twee om het plectrum vast te houden. Maakt dat uit? Nope, niet alles hoeft moeilijk te zijn.

CONCLUSIE:
Scherpe, snoeiharde punkliedjes blijven onverminderd goed scoren onder het London Calling publiek. En waarom ook niet?

CIJFER:
8