Luisterend naar The Fool besef je dat er als Nederlander een extra zware verantwoordelijkheid op je schouders rust. Immers, het galmende debuutalbum van L.A.-based kwartet Warpaint is geschreven om stoned naar te luisteren, aldus zangeres Emily Kokal. Warpaint is duister, melancholisch en een beetje geschift zonder ergens écht uit de bocht te vliegen.

De verwachtingen waren hoog gespannen rond Warpaint. De hype rond het vrouwelijke viertal werd met een goed ontvangen ep, een uitgebreide tour met hippe collega's als The xx, en de juiste vriendenkeuze - voormalig Red Hot Chilli Pepper John Frusciante bemoeide zich met het afmixen - vakkundig opgeklopt. Desondanks heeft het kwartet zich door niets of niemand op laten jagen. De eerste jaren na de oprichting in 2004 werd nog gezocht naar de juiste samenstelling en geluid, met de komst van drummer Stella Mozgawa in de herfst van 2009 kwam de ontwikkeling in een stroomversnelling. Een krappe drie weken na die voorlopig laatste personele wisseling dook het viertal de studio in om te beginnen met de opnames voor The Fool, dat deze week 3VOOR12 Album van de Week is.

Het resultaat is een album dat in alles tegenovergesteld lijkt aan de omgeving waar het in ontstond. Laat je niet van de wijs brengen door de oorlogszuchtige naam: Warpaint doet in niets denken aan het explosieve Los Angeles, met zijn vluchtige en op uiterlijk gerichte egocultuur. Natuurlijk past het vrouwelijke viertal wat betreft uiterlijk schoon prima in die omgeving, de herfstige postpunk doen dat allerminst. De echoënde harmonieën en nonchalante gitaarpartijen roepen onvermijdelijk mistige associaties op met die delen van de States waar de tijd al jaren stilstaat.

Naar echte uitschieters zul je tevergeefs zoeken op The Fool. Dat betekent zeker niet dat het niveau laag ligt, integendeel; natuurlijk kun je een voorkeur hebben voor het melodieuze openingstrio Set Your Arms Down-Warpaint-Undertow, een ander zal wellicht juist het scherpere Bees of het spannend tussen kinderkoren ingeklemde Composure als favoriet bestempelen. Alle negen nummers zijn slimme, weids uitgesponnen en dromerige postpunkliedjes met psychedelische gitaarreverbs waarin je minutenlang kunt ronddwalen, terwijl je gevoel voor tijd langzaam wegzakt. Opvallende uitzonderingen zijn het akoestische Baby - een welkom rustmoment na zes nummers - en het door een piano geleide Lissie's Heart Murmur.

The Fool is een album dat wellicht niet iedereen direct zal bekoren. Geen van de nummers klokt onder de vier minuten en het gemiddelde licht met ruim vijf minuten zelfs nog aanmerkelijk hoger. Daar komt bij dat veel nummers even nodig hebben om op gang te komen. Het eerdergenoemde intro van Composure, dat ruim een minuut duurt, is in die zin allerminst een uitzondering: de wendingen die het nummer neemt, van duister en bedwelmend naar opgefokt stuwend (en weer terug!), is tekenend voor de moeite die gedaan moet worden om Warpaint te doorgronden. Dat neemt niet weg dat het wachten voor de geduldige luisteraar beloond wordt. Voor wie daar de tijd voor neemt, onthult The Fool steeds meer kleine details: een verrassend funky basloopje in Undertow, spannend gefluister van zangeressen Theresa Wayman en Jenny Lindberg in Baby of subtiel pulserende elektronica in Majesty.

Hoe vaak is het niet voorgekomen dat een debuutalbum waar reikhalzend naar werd uitgekeken, de verwachtingen niet waar kon maken? The Fool is de uitzondering. Hypnotiserend als de Griekse Sirenen en bedwelmend als de joint die ons door zangeres Emily Kokal aangeraden werd, sleept Warpaint je door een drie kwartier durende trip heen. Volgende week staat de band tijdens London Calling in Paradiso. De aanwezigen zullen de rest van het festival als een heerlijk zachte high ervaren.

The Fool komt uit bij Rough Trade / Konkurrent. Het album is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. Meer London Calling op onze speciale festivalsite.