De Nederlandse Britpopformatie Moke heeft een album met het Metropole Orkest opgenomen. De plaat komt na de zomer uit, maar nu staan ze al gezamenlijk op Pinkpop. In totaal blazen zeventig musici met overgave Moke's aangeklede gitaarliedjes over de festivalweide. Dat begint als een succes, maar gaat wel wat te lang en te groots door.

CONCERT
Moke & Metropole Orkest, Pinkpop Mainstage, zaterdag 29 mei 2010
 
MUZIEK
Moke heeft twee prima Britpopplaten uitgebracht. Op hun debuut stonden wel wat meer hits. This Plan, Last Chance en Here Comes The Summer kan iedereen die niet in een media-isolement leeft meeneuriën. In februari heeft Moke een album met het Metropole Orkest opgenomen. De plaat komt pas na de zomer uit, nu staan ze al gezamenlijk op Pinkpop. 65 klassiek geschoolde musici en de vijf zwarte maatpakken openen de Pinkpopzaterdag in een prima lentezon. Enkele bloemenmeisjes blazen zeepbellen vanuit het publiek.

PLUS
Bravoure, artiestenarrogantie en bluf, daar houden Nederlanders meestal niet zo van. Maar Moke kiest er al vanaf de start in 2007 voor zich niets aan te trekken van de vaderlandse mentaliteit. De grappen over hun kapsels, pakjes en Noord-Ierse heldenpathos kennen we nu wel. Hier staat een fatsoenlijke zaterdagopener. Als ware helden komen de jongens het podium op lopen onder begeleiding van een Braveheart-achtig strijkersensemble. Menig Hollywoodacteur droomt van zo'n moment, Moke doet het gewoon. Dit is cockrock voor wie niet van modder houdt. Lead-gitarist Phil Tilli leegt met schokkende heupbewegingen zijn besnaarde lid over het podium. Het Metropole Orkest voegt daadwerkelijk iets toe aan de nummers. De hits Last Chance, This Plan en Switch zijn subtiel geherarrangeerd, wat de nummers nog meer kracht geeft. Vooral de blazerssectie is een prettige aanvulling op het bandgeluid, noem het James Bond-grandeur. The Long Way, op zich geen geweldig liedje, wordt dankzij twee fanfare-trommelaars een stuk spannender en leuk om te zien. Alles klinkt goed, de stem van Felix ligt mooi op het geluid en het orkest smeert de nummers niet al te dicht.

MIN
Moke heeft vijf echt goede nummers, verdeeld over twee albums. Aangevuld met twee mindere godenvruchten kun je daar een half uur prima mee vullen, maar Moke speelt vandaag nog twintig minuten langer. Er zitten dus ook heel wat inzakmomenten in de show. Het feit dat de heren nauwelijks van hun met monitors afgeschermde podiumplek komen, maakt het ook wat stijfjes. Twee keer durft Felix voor enkele seconden naar de rand van het podium te lopen. Phil poseert en acteert wat hij wil, maar met zo'n houding moet je ook een keer richting publiek of de volle breedte van het podium gebruiken. Liefst met een AC/DC Angus Young gitaarshuffle.

CONCLUSIE
Moke is een echte Pinkpopband die met succes wat nieuws uitprobeert. Een half uur lang is het prima wakker worden met de heren, dan is er toch ook echt cafeïne bij nodig. Het publiek loopt dan ook alvast naar een van de twee andere podia. Het slotstuk Lament is op de laatste plaat al niet best, nu wordt dit strijkerspathos nog eens over tien minuten uitgesponnen. Phil Tilli't zijn gitaar boven zijn hoofd alsof hij zojuist de dag bij ondergaande zon heeft afgesloten. Drummer Rob Klerkx blijft alleen met het orkest over om maar door te gaan met die epische drumpartij. Dan stapt hij op zijn basdrum om persoonlijk de Lion King aan het volk te tonen. Hier schiet de band even uit de bocht en hoor je zelfs Bono roepen: "Doe maar normaal jongens, dan... ach laat maar."

CIJFER
7-

Meer Moke op Pinkpop 2010 op http://pinkpop.vpro.nl/event/Moke.html