Duh, wat had je dan verwacht?! Meer dan een album nog is BRAT een virale beweging, niemand had het popmomentum van het jaar zozeer te pakken als Charli XCX. Die commerciële doorbraak is best ironisch, want wie al die sassy party-anthems op repeat heeft gezet, die weet dat ze zich op BRAT neerlegde naast het idee dat ze misschien wel nooit meer zou doorbreken. 'I don't know if i belong here anymore', zong ze in 'i might say something stupid. Elders geeft ze toe groen van jaloezie te zien op andere popsterren (‘Sympathy is a knife’). En op ‘Rewind’: ‘I used to never think about Billboard. But, now, I started thinking again, wondering ‘bout whether I think I deserve commercial success.’
Dus ja, er zit een soort poetic justice in deze doorbraak. Juist door niet meer te willen voldoen aan het spelletje van de popwereld, maakte ze haar aller-aller-allerleukste popplaat. Muzikaal schaamteloos all out en fun, vol grappige momenten en odes aan de club. Je hoort de invloeden van PC Music (op ‘So I’ brengt ze een ode aan SOPHIE, ‘Rewind’ en de intro van ‘365’ zijn vintage A.G. Cook), maar vooral ook zeroes indiesleaze en electroclash. De keiharde beuksingle ‘Von Dutch’ doet denken aan Bloody Beetroots en Boys Noize, in ‘Talk Talk’ weerklinkt de kleurrijke French house van Daft Punk en Ed Banger en hoewel ze een liedje eerder nog twijfelzingt over haar kinderwens, staat ze het laatste liedje alweer lijntjes te leggen en sleutels in haar neus te steken. Tja. Eens een brat, altijd een brat.