Hot Chip is een band die zich constant blijft vernieuwen. Inmiddels hebben de übernerds vier sterke albums uitgebracht. Live kiezen ze ditmaal voor een full-blast blaasfestijn. Het is een groot succes, wel jammer dat daardoor de soul en warmte van deze jongers wat naar de achtergrond verdwijnt.

GEZIEN:
Hot Chip, 5 Days Off, Paradiso, 6 maart 2010

MUZIEK:
Hot Chip is de Britse 'in your face' variant van LCD Soundsystem. Van het arty lo-fi funkalbum Coming On Strong, gingen de heren via de perfecte popplaat The Warning tot de dansvloerslopende POP met hoofdletters van Made In The Dark. Met het nieuwste album One Lift Stand schakelden ze terug, maar daarmee zetten ze vier stappen voorwaarts. Met veel soul, liefde en briljante ideeën is het de beste plaat in hun carrière. Live is de vijfkoppige formatie aangevuld met een drummer Leo Taylor van genregenoten The Invisible.

PLUS:
Deze soulvolle openheid lijkt Hot Chip ook live te tonen. De opkomst wordt ingeleid met een klassieke soulglijer. De jongens die je op straat ongezien voorbij zou lopen, lachen, klappen voor het publiek en lopen ontspannen naar hun positie in de massale elektronische setup. Dan wordt One Pure Thought ingezet door gitarist Al Doyle. Hij is na vier albums en vele tours naar voren geschoven als de nieuwe host van Hot Chip concerten. Een goede keuze van zangers Alexis Taylor en Joe Goddard, die vooral bij hun leest moeten blijven, omdat ze de persoonlijkheid van een zak potgrond bezitten. Innemend zijn de twee wel, zo blijkt tijdens het nieuwe bloedbroeders-anthem Brothers. Joe zoekt en vindt al zingend oogcontact met elk van zijn bandleden. Hij meent het echt, mooi om te zien. Zo ontspannen hebben de Londenaren nog niet eerder op het podium gestaan. Beroepsautist Alexis lijkt zelfs van de dope, hij swingt in zijn oversized blauw/groene designerpak achter zijn synthesizers.

MIN:
Al die openheid en liefde is vanavond vooral leuk om naar te kijken. Muzikaal wordt, op enkele momenten na, vooral geknald. In de lijn van het derde album is Hot Chip helemaal 'ready for the floor'. Scherpe randjes en subtiliteiten worden er grotendeels uitgebeukt met behulp van veel extra melodielijntjes, synths en een constant beukende nineties housebeat. De donkere lektrack Take It In wordt vakkundig verbouwd tot een Holland House remix. Zeer effectief, maar hebben deze nummers en dit publiek dat echt nodig?

CONCLUSIE:
Hot Chip is een band die zich constant blijft vernieuwen. Op plaat, maar ook zeker live. Nu dus met een extra drummer, een voortdurende extase en een prachtig oud-Grieks decor. Twee jaar terug (op een week na) stond Hot Chip op hetzelfde podium, en dat optreden was ondanks het beukende derde album een stuk muzikaler. Een half jaar later, op Lowlands 2008, durfden de heren zelfs een geweldige cover van klassieker Nothing Compares to You aan. Het vormde een slotstuk dat overging in de balade In the Privacy of Our Love. Je zou een dergelijke keuze verwachten bij een clubshow. Bij daglicht, op een festivalweide, zul je eerder een beukset verwachten. Maar Hot Chip heeft deze aanpak gekozen en het werpt wel vruchten af.

Na een uur verdwijnt het zestal achter de coulissen om terug te komen met een geweldige toegift. De nieuwe single I Feel Better blijkt live al helemaal een hit. Hoe goed ook, dit is het enige nummer dat vandaag live beter is dan op plaat. Van een introverte funky groep nerds is Hot Chip verworden tot een beukorkest met een zak vol hits. Deze worden niet meer zorgvuldig individueel geplant, maar met veel kracht en confetti de zaal in geblazen.Wanneer in de laatste minuten Boy From School met twee andere nummers in een medley wordt gegooid, gaat Hot Chip te ver: niemand zou zijn hits zo te grabbel mogen gooien. Speel ze niet of ga rentenieren.

CIJFER:
7