Niet iedereen was blij toen The Roots eind 2008 aankondigde de huisband van de populaire late night show van Jimmy Fallon te worden. Dat is niet zo raar, al was het maar omdat het de hiphopveteranen weerhield van dat waar ze het best in zijn: touren. De schok werd nog groter toen bleek dat het om een baantje voor maar liefst vijf jaar zou gaan. Is dit het einde van een van de meest geliefde live hiphopbands ooit? Een nog belangrijker vraag: betekent dit dat The Roots oud is en op zijn lauweren gaat rusten? Het antwoord - in de vorm van het negende album How I Got Over - liet anderhalf jaar op zich wachten en luidt volmondig: nee.

Dat wil zeggen: fans van The Roots' laatste twee diep donkere albums - Game Theory en Rising Down - zullen wellicht teleurgesteld zijn door het heldere geluid van How I Got Over. Minder agressieve rhymes en vervormde sounds, opvallend veel soulvolle refreinen. Maar dat is geen gemakzuchtige keuze. Drummer ?Uestlove legde eerder al een relatie tussen het einde van het Bush-tijdperk en een verandering in het geluid van de band, terug naar de oorsprong van de band. Dat Barack Obama's mantra 'Change' een hoofdrol speelt op dit album is dan ook geen verrassing, al is How I Got Over alles behalve een halleluja-verhaal. Op Now Or Never (met Phonte en Dice Raw) bijvoorbeeld klinkt een vertwijfeld "everything's changing around me, and I wanna change too. Cause one thing I know, it ain't cool being a fool."

De verandering en hoop van de nieuwe president vertaald naar de rauwe realiteit dus, die een stuk minder eenvoudig is dan een klaterende speech. Met ruimte voor zorgen en eenzaamheid. Titelsong How I Got Over is een klassieke song over het ontsnappen aan 'de straat'. "First thing they teach us: not to give a fuck. That type of thinking can’t get you nowhere." Inhoudelijk tamelijk zwaar op de hand, muzikaal juist licht, vooral door Black Thoughts opvallend catchy refrein. Een aloude truc die ook nu blijkt te werken. En niet alleen hier, maar in het hele album. Refreintjes en hooks vormen meer dan de laatste jaren het bindmiddel van het album, met als hoogtepunten onder meer Walk Alone en Right On.

John Legend leende een sample aan Doin' It Again en kwam een exclusief vers inzingen voor het sterke The Fire. Nog opvallender is het opduiken van twee grote folknamen. Joanna Newsom's stem in Right On past verbluffend goed. Jim James zong het refrein van Monsters Of Folk-single Dear God speciaal opnieuw in voor de 2.0 versie. Als losse single werkte het niet zo goed, maar in de context van het album valt het als ultieme uiting van twijfel precies op zijn plek. Ook muzikaal past het goed, en dat komt vooral door de opvallend onopvallende maar wel onwrikbare basis van drums en bas, die als een rode lijn door het album loopt. Een toegankelijke en frisse plaat maken met zo'n serieuze en persoonlijke inhoud, dat is minder makkelijk dan het lijkt. Een coherent album maken in een tijd van shufflende playlisten, laat dat maar aan The Roots over. Heeft deze band nog toekomst? Absoluut.

How I Got Over van The Roots verschijnt op Def Jam/Universal. Het album is tijdelijk te horen op de Luisterpaal.