Dat het tof zou worden, dat wisten we allemaal. Dat hadden we namelijk al op de televisie tijdens Glastonbury en Jools kunnen zien. De vraag dus: hoe tof het zou worden. Vanaf de openingsdrumbreak van 'Do The Dog' stond het vast: dit wordt heel tof! En dat is bijzonder, want reünieoptredens willen nog wel eens een nare smaak achterlaten.
CONCERT
The Specials, Lowlands Grolsch, vrijdag 20 augustus 2010
MUZIEK
Voor de een ska uit pappa’s platenkast, voor de ander de upbeat soundtrack van hun jeugd. The Specials bestond ongeveer drie jaar lang vanaf 1978 en maakte bij leven twee albums: Specials en More Specials. Het geluid: een perfecte mix van ska, reggae en soul in de beste Britse poptraditie. Maar The Specials was meer dan een popbandje: de multiraciale band zong over verbroedering ('It’s Up To You'), de koude oorlog ('Man at C&A'), stedelijk verval ('Ghosttown') en tienermoeders ('Too Much Too Young'). Verantwoordelijk voor die hapklare politieke pamfletjes was toetsenist Jerry Dammers. Hij is er vanavond niet bij en dat zou je de enige smet op de reeks reünieshows kunnen noemen. Vroeger vocht zanger Terry Hall tegen de eveneens succesvolle collega’s van Madness, tegenwoordig kampt hij vooral met psychische problemen. Onlangs gaf hij toe dat de jaren met The Specials de gelukkigste van zijn leven waren. Vanavond staat er tien man op het podium. Gezellig volle bak dus.
PLUS
'Gangsters', 'Too Much Too Young', 'A Message to You Rudy', 'Nite Club', 'Monkey Man', 'Concrete Jungle': alle knallers worden bijna naadloos op het publiek afgevuurd. The Specials spelen alsof ze de afgelopen dertig jaar niet anders hebben gedaan. Ze hadden altijd al de beste pakken, de beste moves en vooral de beste muzikanten. En dat komen ze vanavond echt nog even laten zien. Niks vals sentiment, niks beleefd applausje aan het eind van een nummer dat vroeger vast beter had geklonken. The Specials laten vanavond zien op wonderlijke wijze in de kracht van hun leven te zijn gebleven.
MIN
Niks mis mee. Hooguit het tempo waarin de liedjes elkaar opvolgen. Sommige nummers zijn te mooi, of eigenlijk te serieus, om plompverloren aaneen te ritsen. Af en toe heb je daardoor iets teveel het idee naar een hitmachine te kijken. Maar dat kun je natuurlijk ook als positief bestempelen.
CONCLUSIE
Grote festivals lijken er een kleine traditie van te maken: een leuke reünie-act boeken tussen de trits aan nieuw talent. Het begon met Pixies op Pinkpop en toen kwamen Iggy en Lemmy naar Lowlands. Nu dus The Specials. En als je alleen naar de grote schermen kijkt, vallen de groeven in de kop van Hall wel steeds meer op. Maar doe je dat niet, dan zie je gewoon de band die Amy Winehouse in gedachten moet hebben gehad toen zij begon met optreden. Zeer muzikaal, zeer vrolijk, losjes, makkelijk ogend, soepel en vooral immer actueel.
CIJFER:
9
Meer Lowlands op de speciale festivalsite