Het begon zo mooi. Een stellage met acht cellisten over de breedte van het danspodium, muziek van Philip Glass uitgevoerd door het Cello Octet Amsterdam en soundscapes van Frank Bretschneider en Ryoji Ikeda. Dansvoorstelling Vuil en Glas van Conny Janssen Danst werd verpest door een optreden in de Lima tent. 

Het duurt te lang om een storende ringtone te kunnen zijn. Staat er een luidspreker aan met een wachtmuziekje? Waarom grijpt de geluidsman niet in? De door dansers en musici opgebouwde spanning wordt aan het begin van de voorstelling bruut verbroken. In een experimentele voorstelling kan je van alles verwachten. Een dissonant zal een reden hebben, denk je. Het is vast de bedoeling dat het ontregelend voelt. Staat er niet 'Vuil' in de titel van de voorstelling? Maar het geluid heeft geen verband met de scènewisselingen en de bewegingen van de dansers, bovendien klinken de sferische elektronische klanken die hiermee wel synchroon zijn vanachter het podium. Wat klinkt als een mengsel van Bollywoodgejengel en slappe rock maakt de stiltes in het optreden ondraaglijk en legt een deken van ruis over de energieke momenten. Juliet voelt als een snackbar. Bezoekers zoeken tijdens de voorstelling op twitter of anderen meer weten over de bron van de ergernis.

De dansers hebben het zeer professioneel tot een einde gebracht, hun concentratie hebben ze niet laten doorbreken door de stoorzender. Uit het optreden beklijft een geestig dominospel met matrassen, een step en een rolschaatser, maar van het samenspel van muziek en dans - dat ongetwijfeld een krachtige indruk zou hebben gemaakt - viel niet aandachtig te genieten. Navraag na de voorstelling bij de geluidstechnici en een medewerker van het dansgezelschap wees uit dat het geluid afkomstig was van het optreden van Vieux Farka Touré in de Lima tent. Zonde.

Meer Lowlands op de speciale festivalsite

Een bijdrage van DORST, het nieuwe jongerenmagazine van de VPRO