Op de cover van hun debuutplaat Romborama staan Bob Rifo en Tommy Tea afgebeeld, poepend en een muur onderkalkend. Dat geeft wel een beetje het ambitieniveau van dit Italiaanse producersduo weer: goede smaak zoek je elders, dit is relmuziek. In de Bravo-tent doen ze precies wat er van ze verwacht wordt.
CONCERT
The Bloody Beetroots, Lowlands Bravo, zaterdag 21 augustus 2010
MUZIEK
Alsof iemand wetenschappelijk berekend heeft wat precies de platste en publieksvriendelijkste trucjes van de Chemical Brothers, Prodigy en Justice zijn en die dan in één dance-act gepropt. Synthesizers die klinken als elektrische gitaren, opzwepende orgels, veel verwijzingen naar eurohouse en rave uit de vroege jaren 90. Live doen ze het met z'n drieën: twee achter de toetsen, één drummer. Wie wat doet is niet duidelijk, ze dragen allemaal maskers van het Amerikaanse cartoonmonster Venom.
PLUS
Het werkt wél. Direct aan het begin wordt met rave-knaller 'Warp 1.9' de toon gezet, en is de hele tent aan het hossen. Dat houdt een uur lang niet meer op. Het Utrechtse dance-collectief Boemklatsch verzon de term 'dak-eraf-garantie', zo'n stempel verdienen The Bloody Beetroots ook wel: het is geen moment rustig, altijd opzwepend. Door het goede geluid in deze tent wordt de muziek niet een grote brij (zoals vaak bij lompe, harde elektronische muziek) maar is er nog behoorlijk wat detail te horen. Klavecimbels, orgels, tikkende klokken, synthesizers, alles is helder.
MIN
Er is werkelijk niets nieuws of interessants aan de muziek, die bestaat uit louter clichés. Er zijn voor de Beetroots maar twee modi, die steeds afgewisseld worden: een naderende ontploffing (aanzwellende percussie, dreigende synthesizers) of de ontploffing zelf (knallende synthriffs, scheurende gitaren). Voor de variatie doen ze ook een paar rocknummers met teksten als "shut the fuck up!" Stel je Axl Rose voor die jamt met een middelmatig punkbandje. Dat is erger dan de elektronische nummers, want dit kúnnen ze gewoon niet.
CONCLUSIE
De hele tent gaat los, non-stop, dus eigenlijk kun je niet klagen. Maar je bent na dat uur wel dommer dan toen je erin ging. Het heeft iets treurigs om te zien hoe steeds weer hetzelfde trucje wordt gebruikt om het publiek te behagen. Een uur lang climaxen is toch geen pretje?
CIJFER:
5,5
Meer Lowlands op de speciale festivalsite
Bloody Beetroots, koningen van de clichés
Italiaans danceduo bedelft het publiek onder de climaxen
Op de cover van hun debuutplaat 'Romborama' staan Bob Rifo en Tommy Tea afgebeeld, poepend en een muur onderkalkend. Dat geeft wel een beetje het ambitieniveau van dit Italiaanse producersduo weer: goede smaak zoek je elders, dit is relmuziek. In de Bravo-tent doen ze precies wat er van ze verwacht wordt.