Op het weblog van de Amerikaanse singer-songwriter DM Stith staat een stijlvolle foto van een kerkraam in Brooklyn. Van binnenuit gefotografeerd valt een vreemde oranje gloed de kerk in. Binnen is het donker, dus je ziet alleen het silhouet van een microfoon in het raam. Het verhaal erachter is nog aardiger: Stith heeft thuis geen piano, en dus zocht hij semi-openbare plekken om nu en dan te oefenen en op te nemen. Er was geen verwarming en de lampen wilden niet aan, maar aan die sessie bleef wel een schets over van Braid Of Voices, een van de liedjes op zijn debuutalbum Heavy Ghost.
David Stith uit Bloomington, Indiana, maakt introverte muziek voor mensen die van dit soort romantiek houden. Heavy Ghost komt uit op Asthmatic Kitty, het label van onder meer Sufjan Stevens en My Brightest Diamond, waarvoor Stith in eerste instantie als grafisch ontwerper werkte. Zijn muziek is op hetzelfde moment vederlicht en gedragen, met een intrigerende emotionele diepgang. Stith’s stem klinkt als die van Antony Hegarty, maar dan zonder dat hij op het punt staat in snikken uit te barsten. Zijn muziek klinkt net zo onnavolgbaar als die van muzikale vrijdenker Patrick Watson en net zo zorgvuldig gearrangeerd als Bon Iver en Grizzly Bear.
Het ideale voorbeeld van die werkwijze is de kalme single Pity Dance, die grotendeels werd opgenomen in de keuken van vriendin Shara Worden (My Brightest Diamond). Stith bespeelt zijn gitaar alsof het een harp is, licht tokkelend. Met als gevolg dezelfde engelachtige sfeer van dat instrument, maar zonder de kitsch die erbij hoort. Daaromheen flarden vocalen met veel echo en kleine ritmische details. De kracht zit hem in de akkoordverschuivingen, die scherp aangezet zijn met strijkers en piano, en die het liedje steeds naar een ander level tillen. Stith’s stem glijdt er overheen, mee met de stemming van de muziek, en slaagt erin een van de instrumenten te worden.
Zo zit heel Heavy Ghost vol kleine details en wonderlijke arrangementen. Of het nou de meeslepend golvende piano in opener Isaac’s Song is, de stevige ritmes in Creekmouth, backing vocals als gure wind op Pigs, steeds gebeurt er iets dat de aandacht trekt en vasthoudt. Heavy Ghost luistert bovendien als een echt album. De nerveuze bellen in Spirit Parade worden opgevolgd door het veel kalere en directere BMB. Muzikale thema’s komen terug. Zo is Pigs nadrukkelijk een vervolg op Pity Dance en worden bijna alle songs subtiel ingekleurd met potten- en pannenpercussie.
Het is een wat mysterieuze jongen, die DM Stith. Optreden deed hij tot nu toe nauwelijks, uit verlegenheid. Maar met dit debuut op zak zal de schuchtere zanger toch echt het podium op moeten. In mei speelt hij in een Amsterdamse kerk. Het licht mag uit blijven.
Heavy Ghost van DM Stith verschijnt op Asthmatic Kitty/Konkurrent. DM Stith speelt 11 mei in De Duif in Amsterdam. Morgen op 3VOOR12 een interview met DM Stith. Het album is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. Luister ook naar de sessie die DM Stith bij VPRO's Dwars deed en bekijk de liftsessie.
David Stith uit Bloomington, Indiana, maakt introverte muziek voor mensen die van dit soort romantiek houden. Heavy Ghost komt uit op Asthmatic Kitty, het label van onder meer Sufjan Stevens en My Brightest Diamond, waarvoor Stith in eerste instantie als grafisch ontwerper werkte. Zijn muziek is op hetzelfde moment vederlicht en gedragen, met een intrigerende emotionele diepgang. Stith’s stem klinkt als die van Antony Hegarty, maar dan zonder dat hij op het punt staat in snikken uit te barsten. Zijn muziek klinkt net zo onnavolgbaar als die van muzikale vrijdenker Patrick Watson en net zo zorgvuldig gearrangeerd als Bon Iver en Grizzly Bear.
Het ideale voorbeeld van die werkwijze is de kalme single Pity Dance, die grotendeels werd opgenomen in de keuken van vriendin Shara Worden (My Brightest Diamond). Stith bespeelt zijn gitaar alsof het een harp is, licht tokkelend. Met als gevolg dezelfde engelachtige sfeer van dat instrument, maar zonder de kitsch die erbij hoort. Daaromheen flarden vocalen met veel echo en kleine ritmische details. De kracht zit hem in de akkoordverschuivingen, die scherp aangezet zijn met strijkers en piano, en die het liedje steeds naar een ander level tillen. Stith’s stem glijdt er overheen, mee met de stemming van de muziek, en slaagt erin een van de instrumenten te worden.
Zo zit heel Heavy Ghost vol kleine details en wonderlijke arrangementen. Of het nou de meeslepend golvende piano in opener Isaac’s Song is, de stevige ritmes in Creekmouth, backing vocals als gure wind op Pigs, steeds gebeurt er iets dat de aandacht trekt en vasthoudt. Heavy Ghost luistert bovendien als een echt album. De nerveuze bellen in Spirit Parade worden opgevolgd door het veel kalere en directere BMB. Muzikale thema’s komen terug. Zo is Pigs nadrukkelijk een vervolg op Pity Dance en worden bijna alle songs subtiel ingekleurd met potten- en pannenpercussie.
Het is een wat mysterieuze jongen, die DM Stith. Optreden deed hij tot nu toe nauwelijks, uit verlegenheid. Maar met dit debuut op zak zal de schuchtere zanger toch echt het podium op moeten. In mei speelt hij in een Amsterdamse kerk. Het licht mag uit blijven.
Heavy Ghost van DM Stith verschijnt op Asthmatic Kitty/Konkurrent. DM Stith speelt 11 mei in De Duif in Amsterdam. Morgen op 3VOOR12 een interview met DM Stith. Het album is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. Luister ook naar de sessie die DM Stith bij VPRO's Dwars deed en bekijk de liftsessie.