Op een half uur rijden van Chapel Hill, een kleine stad in North Carolina, staat een kleine Airstream caravan. Aan het eind van een straat, half vergroeid met het bos. Het kleine onderkomen is de vaste verblijfplaats van Phil Moore en Beth Tacular. Ze ontmoetten elkaar vier jaar geleden in de Whole Foods, de supermarkt voor biologische producten waar ze allebei werkten, en zijn nog altijd samen. Hun relatie vormt de kern van Bowerbirds, een indiefolkband die onlangs debuteerde met het mooie album Hymns For A Dark Horse. “We hebben geen elektriciteit in onze caravan”, vertelt Moore. “We hebben één zonnepaneel, zodat we een paar minuten per dag onze mail kunnen checken en een lamp aan kunnen doen.”
Die krakkemikkigheid is geen geval van armoede, het is een levensovertuiging. Moore en Tacular maken zich zorgen om de toekomst van de aarde. Tacular is niet alleen muzikant, maar ook schilder. Haar werk straalt een groot politiek bewustzijn uit. Moore viel op de licht neurotische uitstraling van Tacular, maar vooral op haar intelligentie. “Ik zag meteen dat het met haar nooit saai zou zijn”, zegt hij. “Voor ik Beth ontmoette, schreef ik navelstaarderige teksten, vaak depressief. Door haar heb ik geleerd dat ik me meer politiek kan uiten, zonder meteen loodzwaar te worden.” Bewustzijn dus, maar niet compromisloos. Zo voelt Moore zich niet schuldig als hij het vliegtuig moet pakken om op tour te gaan. “Ik vind het geweldig om hier in Amsterdam te zijn. Dat zou ik niet willen ruilen voor het stempel ‘environmentally perfect’.”
Een goed voorbeeld van hoe de ideologie zijn weg vindt in het werk van Bowerbirds is In Our Talons, het mooiste liedje op het debuutalbum. Met een warme melodie op de accordeon, een ontspannen akoestische gitaar als basis en vrolijk kwetterende vogels als refrein klinkt het opgewekt, maar de boodschap is kritisch: hoe kunnen mensen Moeder Aarde zo verkloten. Moore en Tacular zijn het type mens dat meer met dieren heeft dan met mensen. “Mensen zíjn dieren”, corrigeert Moore lachend, “Maar ik begrijp wat je bedoelt. Ik heb inderdaad een vrij goede band met mijn hond Olive. Zij stelt mijn aanwezigheid op prijs en ik de hare. Ik geloof dat er in wezen niets mis is met de mensheid, alleen we zijn met te veel. We zijn te egoïstisch, willen te veel kinderen en te veel ruimte.”
Moore houdt dan ook graag een groot gat tussen hem en de rest van de wereld. Het liefst blijft hij ver uit de buurt van het bombardement aan informatie dat via internet en televisie op de mensheid af komt. “Als ik me in muziek of literatuur verdiep, doe ik dat goed”, zegt hij. “Auteur voor auteur. Ik lees dan alles wat er toe doet. Het is tegenwoordig steeds moeilijker om rustig van begin tot eind naar een album te luisteren. Alles verandert in iTunes-snippets. Daar kan ik geen kunst uit creëren. Ik kan alle informatie die op me af komt niet verteren.”
Je zou het haast vergeten, maar Bowerbirds is een trio. Het derde lid, Mark Paulson, blijft graag wat op de achtergrond. “Het houdt niet zo van te veel aandacht”, vertelt Moore. “Maar hij schrijft gewoon mee aan de muziek van Bowerbirds.” Toch moet het raar zijn. Alsof je als beste vriend mee op vakantie gaat met een stelletje. “Aan het begin was het misschien raar”, zegt Moore. “Maar we zijn er inmiddels wel aan gewend. In hotels nemen we vaak een tweepersoons bed en slapen we lepeltje-lepeltje-lepeltje. Beth is het vlees in de sandwich.”
In de caravan van Beth en Phil heeft hij zich nog niet binnen gewerkt, maar principiële bezwaren zijn daar niet tegen. “We hebben maar vijftig vierkante meter ruimte”, zegt Moore. “Maar Beth en ik hebben wel wat geëxperimenteerd op het gebied van driehoeksrelaties. Zolang we er open en eerlijk over zijn, werkt het. We kwamen allebei net uit een relatie van vijf jaar, die niet zozeer slecht afliep maar niet ideaal was. We begonnen onze relatie dus zonder idealistisch beeld over de liefde. We hebben vanaf het begin gepraat over wat we moeilijk vinden aan relaties. Onze relatie is belangrijk. Veel belangrijker dan de band. Als de relatie uit elkaar valt, valt de band ook uit elkaar.”
Hymns For A Dark Horse van Bowerbirds is verschenen op Dead Oceans/Konkurrent. Bowerbirds speelt 14 september in Patronaat (Haarlem), 17 september in Rotown (Rotterdam), 19 september in Paradiso (Amsterdam, met Bon Iver) en 20 september in Tivoli de Helling (Utrecht, Klub Radar met o.a. Friska Viljor en Crystal Castles).
Die krakkemikkigheid is geen geval van armoede, het is een levensovertuiging. Moore en Tacular maken zich zorgen om de toekomst van de aarde. Tacular is niet alleen muzikant, maar ook schilder. Haar werk straalt een groot politiek bewustzijn uit. Moore viel op de licht neurotische uitstraling van Tacular, maar vooral op haar intelligentie. “Ik zag meteen dat het met haar nooit saai zou zijn”, zegt hij. “Voor ik Beth ontmoette, schreef ik navelstaarderige teksten, vaak depressief. Door haar heb ik geleerd dat ik me meer politiek kan uiten, zonder meteen loodzwaar te worden.” Bewustzijn dus, maar niet compromisloos. Zo voelt Moore zich niet schuldig als hij het vliegtuig moet pakken om op tour te gaan. “Ik vind het geweldig om hier in Amsterdam te zijn. Dat zou ik niet willen ruilen voor het stempel ‘environmentally perfect’.”
Een goed voorbeeld van hoe de ideologie zijn weg vindt in het werk van Bowerbirds is In Our Talons, het mooiste liedje op het debuutalbum. Met een warme melodie op de accordeon, een ontspannen akoestische gitaar als basis en vrolijk kwetterende vogels als refrein klinkt het opgewekt, maar de boodschap is kritisch: hoe kunnen mensen Moeder Aarde zo verkloten. Moore en Tacular zijn het type mens dat meer met dieren heeft dan met mensen. “Mensen zíjn dieren”, corrigeert Moore lachend, “Maar ik begrijp wat je bedoelt. Ik heb inderdaad een vrij goede band met mijn hond Olive. Zij stelt mijn aanwezigheid op prijs en ik de hare. Ik geloof dat er in wezen niets mis is met de mensheid, alleen we zijn met te veel. We zijn te egoïstisch, willen te veel kinderen en te veel ruimte.”
Moore houdt dan ook graag een groot gat tussen hem en de rest van de wereld. Het liefst blijft hij ver uit de buurt van het bombardement aan informatie dat via internet en televisie op de mensheid af komt. “Als ik me in muziek of literatuur verdiep, doe ik dat goed”, zegt hij. “Auteur voor auteur. Ik lees dan alles wat er toe doet. Het is tegenwoordig steeds moeilijker om rustig van begin tot eind naar een album te luisteren. Alles verandert in iTunes-snippets. Daar kan ik geen kunst uit creëren. Ik kan alle informatie die op me af komt niet verteren.”
Je zou het haast vergeten, maar Bowerbirds is een trio. Het derde lid, Mark Paulson, blijft graag wat op de achtergrond. “Het houdt niet zo van te veel aandacht”, vertelt Moore. “Maar hij schrijft gewoon mee aan de muziek van Bowerbirds.” Toch moet het raar zijn. Alsof je als beste vriend mee op vakantie gaat met een stelletje. “Aan het begin was het misschien raar”, zegt Moore. “Maar we zijn er inmiddels wel aan gewend. In hotels nemen we vaak een tweepersoons bed en slapen we lepeltje-lepeltje-lepeltje. Beth is het vlees in de sandwich.”
In de caravan van Beth en Phil heeft hij zich nog niet binnen gewerkt, maar principiële bezwaren zijn daar niet tegen. “We hebben maar vijftig vierkante meter ruimte”, zegt Moore. “Maar Beth en ik hebben wel wat geëxperimenteerd op het gebied van driehoeksrelaties. Zolang we er open en eerlijk over zijn, werkt het. We kwamen allebei net uit een relatie van vijf jaar, die niet zozeer slecht afliep maar niet ideaal was. We begonnen onze relatie dus zonder idealistisch beeld over de liefde. We hebben vanaf het begin gepraat over wat we moeilijk vinden aan relaties. Onze relatie is belangrijk. Veel belangrijker dan de band. Als de relatie uit elkaar valt, valt de band ook uit elkaar.”
Hymns For A Dark Horse van Bowerbirds is verschenen op Dead Oceans/Konkurrent. Bowerbirds speelt 14 september in Patronaat (Haarlem), 17 september in Rotown (Rotterdam), 19 september in Paradiso (Amsterdam, met Bon Iver) en 20 september in Tivoli de Helling (Utrecht, Klub Radar met o.a. Friska Viljor en Crystal Castles).