Vier dagen London Calling! Dat is een noviteit en uitdaging. Voor 45 euro ben je vier avonden onder de pannen met maar liefst eenendertig bands van drie continenten. Alle verplichtingen zijn geschrapt en overlevingstrategieën bestaan nog niet. Op deze woensdagavond treden de eerste vier bands aan in de bovenzaal van Paradiso.
De Aussies van Van She hebben tot twee keer toe hun vlucht gemist. Het Londense Hatcham Social is zo aardig om van showtijd te wisselen. De ingrediënten zijn van topkwaliteit. Zo bestaat de band al wat langer, is Tim Burgess van The Charlatans fan, drumde Finnigan Kidd eerder bij Klaxons en lijkt zanger Tobias Josef Kidd (inderdaad broer van de drummer) het jonge broertje van Arcade Fire's Win Butler. In de tourbus draaien ze waarschijnlijk een breed palet aan muziekstijlen. The Fall, The Gun Club, Joy Division, Jozef K en Sonic Youth zitten beslist in de cd map. Erg jaren '80 inderdaad.
Vanavond maken de ingrediënten geen prachtgerecht. De heren missen uitstraling en overtuiging. Nu past dat wel bij de muziek die ze maken, maar dan moet die muziek wel overtuigen. Dat lukt bij twee nummers. Maar de rest, opgevuld met improvisaties en instrumentale momenten, komt in de vroege avond niet echt aan. Toch hoeft Hatcham Social nog niet te worden afgeserveerd. Daarvoor zit er te veel smakelijks tussen.
Frankrijk mag deze editie ook mee doen en ontvangt - hoe kan het ook anders - wél meteen die Michelinster. John & Jehn zijn inmiddels naar Londen verhuisd en hebben hier hun oren en ogen goed open gehouden. The Kills zijn overduidelijk een belangrijke inspiratie. Zo zingen ook bij de Fransen beide bandleden, komen de beats uit een kastje en leunen ze sterk op sfeer en seks.
John & Jehn komen er prima mee weg. Wat een persoonlijkheden zijn dit! Door Jehn's ruige orgelpartijen en de moeilijk te benoemen Franse invloeden klinkt het geluid toch heel eigen. De opwinding in de zaal is overduidelijk. Dit duo gaan we zeker terug zien. Al was het maar die geweldige kop van John in hippe muziek-kunst-mode-bladen. Google het hoofd van Caesar zoals verbeeld in de Asterix stripboeken. Dat kan alleen uit Frankrijk komen.
Cajun Dance Party had natuurlijk al lang op dit festival moeten staan. De bandleden - of hun ouders - kozen er echter voor om eerst hun school af te maken. Gevolg is dat het debuutalbum The Colourful Life officieel al een half jaar uit is, maar door het ontbreken van promo en buzz de doorbraak nog op zich laat wachten. Dat deze er komt, is na vanavond helemaal duidelijk. Zanger Danny Bloomberg (18!) is een ster. Het blijkt in looks en bewegingen de biologische zoon van Morrissey, Chris Isaak, Jeff Buckley, Bob Dylan en Pete Doherty. En dan beschikt hij ook nog eens over de 'snik' van Luke Pritchard (The Kooks).
Op het debuut stonden al een paar pakkende tijdloze hits als The Next Untouchable, Colourful Life en The Race. In Paradiso speelt Cajun Dance Party ook nog enkele nieuwe potentiële hits. Als het platenlabel hier echt werk van maakt en de jonge bandleden zichzelf niet verliezen, ligt eenzelfde succes als dat van The Kooks in het verschiet. De band is simpelweg te groot om klein te blijven.
Van She was zoals gezegd bijna helemaal niet langs gekomen. Het geluid van de heren past bij de nieuwe aanvangstijd, even na middernacht. Van She speelt gladde doordachte eighties-wave die ook prima nog vijf uur later kan. Maar de band mist niet alleen op het vliegveld de aansluiting. De muzikale invloeden zijn te gemakkelijk toegeëigend en het ontbreekt Van She aan een eigen smoel. Het gevoel voor hits is er, maar die ene knaller nog niet.
London Calling is sterk van start gegaan. 2 uit 4 is een prima score, zeker daar het ook nog eens vier sterk verschillende bands waren. Donderdag weer zo'n bonte verzameling: The Presets, Amazing Baby, Friendly Fires, Wild Beasts, Electricity in our Homes. En dan is het ook nog eens volle maan! Stay tuned.