Op het eerste gezicht lijkt het een belediging om de New Yorkse chanteuse Shara Worden naar haar vandaag weer bijzonder creatieve kapsel te vragen. Maar dat is het niet. Voor Worden is het schikken van haar haarlokken van groot belang. Een creatief proces. "Soms lijkt mijn kapsel op een vogelnestje, of een
golf... of Roy Orbison of Prince. Voor sommige artiesten is whiskey drinken misschien een belangrijk ritueel, voor mij zijn dat mijn haarspelden."

Opgegegroeid in een muzikaal gezin was Worden voorbestemd om operazangeres te worden. Ze volgde dan ook het conservatorium, maar werd in de late jaren negentig in New York gegrepen door de Knitting Factory scene met artiesten als Jeff Buckley, Antony & The Johnsons, Nina Nastasia en Rebecca Moore. Worden ontkent daardoor gestopt te zijn met opera. "Ik schreef voor die tijd al singer-songwriter materiaal, maar deze artiesten lieten me de brug zien tussen opera en mijn eigen materiaal."

Met een gedegen muzikale opleiding is Worden een buitenbeentje in de indiewereld. Ze beheerst zowel punken als het tere werk. Toch is ze nog niet tevreden: "Muziek is oneindig, ongrijpbaar en verandert steeds. Ik heb niet het gevoel dat het ooit onder controle krijg. Het vertelt me telkens wat ik nog niet kan en wat ik nog moet verbeteren. Ik ben nooit klaar."

Worden's nieuwe album A Thousand Shark's Teeth is eigenlijk een deel van een tweeluik. Het meer poppy deel is haar debuutalbum Bring On The Workhorse, de experimenten met strijkkwartetten staan op het nieuwe album, dat maarl iefst zes jaar in de pijplijn zat. Ze kon het maar moeilijk loslaten: "Maar uiteindelijk hield ik op met bekvechten met de muziek en kon ik ik het als een momentopname beschouwen."

Als tiener fan van Mariah Carey en Whitney Houston, is tegenwoordig Worden's enige frivoliteit haar optreden als cheerleader op de tour van haar labelbaas Sufjan Stevens. Je kan haar niet betrappen op het schrijven van een hit, hoezeer je ook mag hopen dat fans van pakweg Bjork of Kate Bush lucht van haar werk mogen krijgen. Al is ze wel geinteresseerd in het fenomeen massamedia: "Het punt waarop je persoonlijke ervaringen samenvallen met die van het grote publiek is moeilijk te voorspellen. Mijn muziek heeft melodieën, maar klinkt voor anderen vast niet poppy genoeg".

Ze maakt ook geen muziek om goede recensies te scoren. "De waarde van mijn muziek ligt in de muziek zelf. Als iemand het niet mooi vindt, jammer dan. De tijd dat ik van de speelplaats huilend terugrende naar mijn moeder is voorbij. Ik was toen het stille meisje op de schommel dat alles goed in de gaten hield."