Geef je iemand een bos bloemen in volle bloei of nog geheel in de knop? In volle pracht kan de ontvanger er meteen van genieten, maar kan het boeket zomaar de dag erna verwelkt de kliko sieren. In de knop geef je iemand een presentje waar je een tijd wat aan hebt, maar loop je het risico dat een deel nooit uitkomt. Het overgrote deel van het Album van de Week A Thousand Shark’s Teeth zit bij ontvangst nog stevig in de knop. Shara Worden, de dame achter My Brightest Diamond, vraagt enig geduld van de luisteraar. Deze kan vroegtijdig afhaken, maar de doorzetter hoeft na enkele luisterbeurten niet bang te zijn voor ongeopende ruikertjes. Integendeel.
Voordat Worden haar carrière onder de naam My Brightest Diamond voortzette, was ze één van de Illinoisemakers bij haar huidige labelbaas Sufjan Stevens. Waar je hem associeert met zonnebloemen, madeliefjes en klaprozen, is Worden de zwarte tulp op de Keukenhof. Wanneer zij haar mond opent komt er een geluid uit, dat bij vlagen bijna buitenaards aandoet. Donker, kil en mysterieus, maar met gedoseerde lichtheid en ontspanning. Op het zwart-witte hoesje van haar tweede studioalbum zingt ze op een badmeesterstrapje in een uitgestrekte leegte. Overigens geen verbeelding van de muziek, daar deze zeer rijk gearrangeerd is. Orkestraal bijna, en daarmee in een aantal opzichten een tegenhanger van het debuut Bring Me the Workhorse. Na haar werkzaamheden voor Sufjan besloot Worden aan beide platen tegelijk te werken. Haar nieuwste album duurde het langst en dat is te horen. My Brightest Diamond heeft een zorgvuldig geteeld prachtboeket in de boetiek gekregen.
Albumopener Inside a Boy toont wel vanaf minuut één zijn pracht. Een catchy gitaarthema transformeert in een tegendraadse riff waar zomaar het patent van Jonny Greenwood op had kunnen staan. Ook bij Ice and the Storm en From the Top of the World, komt de naam Radiohead bovendrijven. Na enkele minuten breken beide nummers open op een manier waar de Britse band zich regelmatig van bedient. Ook opvallend zijn enkele nummers met een typische Tom Waits percussie zoals een op het gehoor grote houten xylofoon. Nadere bestudering van de cd-info maakt deze invloed nog aannemelijker daar Waits-muzikant en mixer Husky Hoskulds aan het album meewerkte.
De manier van verhalen door Worden wisselt gedurende de 46 minuten. Dan weer sterk schetsend en associatief, denk Tom Yorke. Maar bij vlagen ook vrij direct en pakkend als een Echte Waits-tekst. De kop-staart directheid van een typisch Waits-liedje benaderd My Brightest Diamond eigenlijk nergens. Dat lijkt ook niet haar insteek. Daarom komen nummers als To Pluto's Moon en Goodbye Forever de eerste luisterbeurten zoekend en zwalkend over. Je moet er van houden, maar dat geldt voor Worden in het algemeen. De wereldfaam van haar baas Sufjan Stevens zal ze daarom waarschijnlijk niet bereiken, maar een groter publiek wel degelijk. En wie de haaientanden van dit album eenmaal diep in het vlees voelt priemen, raakt de fascinatie vast niet snel kwijt. Eens kijken of Worden de jaarlijstjes gaat halen. En anders is er vast een boer te vinden die een mooie donkere tulp naar haar wil vernoemen.