Glen Hansard moet er wel om lachen. Even in de lift om een paar nummers te spelen. Het is 2 november en de zanger/frontman van The Frames is twee dagen in Nederland om zijn laatste album te promoten. "Eigenlijk ben ik op weg naar vrienden in Tsjechië." Maar ja, als je twee weken (21 november staat The Frames in de Amsterdamse Melkweg) later optreedt in een land, is een beetje aandacht nooit slecht. De interviews heeft hij achter de rug, nu hoeft hij alleen nog maar te zingen. Deze zomer was het nog een volle tent op Lowlands. Zometeen gaat hij naar platenzaak Concerto om voor een kleine schare fans te spelen. Maar ook om een eenmansconcert maalt hij niet.

Glen Hansard is een gewillig man: "Wat gaan we doen? Hoeveel nummers? 2, 3?" Als ik vier opper, vindt hij het ook prima.

Minder prima is dit keer de lift. Het kleine sleuteltje waarmee de liftdeur vergrendeld kan worden is kwijt. Ik krijg een andere sleutel aan een dikke knots mee en moet de lift openhouden door met mijn scheenbeen voor de infrarood sensor te blijven staan. Dat lukt meestal, maar soms niet. De sleutel eist daarom in het laatste nummer een eigen rol op...

Maar Hansard blijft in goed humeur en legt tussen de nummers ook nog uit waarom hij een zo'n vrolijke jongen is en waarom singer-songwriters de meest deprimerende mensen zijn die hij kent. En hij laat horen dat zijn nummers ook staan als er niks anders overblijft dan een stem en een gitaar. Zelfs als het geluid overstuurt en de gitaar een beetje vals is (derde nummer). Hij sluit af met een oudje, omdat het publiek erom vraagt. Exclusief, ook voor jullie.