Mike Watt: oprichter van Minutemen en Firehose. Vriend van alles en iedereen uit die ongehoord heftige 80’s hardcore-punkscene van het toenmalige Amerika van Ronald Reagan. Bassist en voorbeeld voor velen. En nu een licht grijzende man met bril en zenuwtrekken, die nog steeds als een kind zo blij is om op tour te gaan. Ditmaal door Duitsland met zijn vrienden van de Chili Peppers, maar voor Mike start de tour vanavond in de Club. Mike heeft twee muzikanten bij zich (Tom Watson op gitaar en Raul Morales op drums) die luisteren naar de naam The Missingmen. Echt goed wil het maar niet worden, maar heftig en intens is het wel. Harkerige songs verzuipen in te moeilijke interludes en tempobuigingen en toch komt af en toe datgene naar boven waarom het zo prachtig is dat deze man in de Club staat. Punk, dat is het. Niet bedacht, niet geschaafd, niet geschuurd of in de was gezet. Rafelig, hortend, stotend maar direct vanuit een gevoel dat in ons hedendaagse vocabulaire niet meer voorkomt. Punk ondanks zichzelf….Dat is Mike Watt, en dat moet hij altijd blijven. Net als zijn altijd en eeuwige zin bij het afscheid : Start your own band !
Danielson is een band van broers en soms van zusters. Met z’n allen maken ze muziek die zich slecht laat vangen in woorden. Gehuld in verkleedpakken geeft Danielson een set weg die ik kan kwalificeren als strak, typisch en licht psychotisch. Zanger Daniel verbeeld strak, de toetsen inclusief bespeler zijn typisch en het geheel doet mij licht psychotisch aan. Hoogtepunt is David de drummer en broer van zanger Daniel die als een leptosome Vicodin-slikker achter zijn drumkit zit. Uitdrukkingsloos trommelt hij zich door de set, wat hij overigens uitstekend doet. Daniel zelf krijst als een varken, piept als een muis en zweet als een otter. Het komt op mij allemaal wat psychiatrisch over en doet het vermoeden rijzen dat het maar goed is dat de familie Danielson zijn heil in de muziek heeft gevonden. Helter Skelter, Columbine. Het spookt even door m’n hoofd. Snel weg die gedachten.
Damian Jurado is singer/songwriter maar ook leraar aan een kleuterschool. Hetgeen hij op de kleuterschool ziet inspireert hem voor het singer/songwriteren en andersom. Toch zijn zijn liedjes diep melancholiek en somber en zijn schoolwerk optimistisch en positief gebleven.
Damian heeft fans. Vier jongemannen en een jongedame met gebreide muts die bijna tot tranen geroerd ieder nummer met een luide YEAH in ontvangst namen terwijl ze elkaar vasthielden en steun zochten. Geen idee wat dat te betekenen had behalve dan dat ik ergens las dat Damian nogal van de Heer zou zijn. Misschien een nieuwe manier van worshippen.. Dat enthousiasme van de jongemannen en die ene jongedame met gebreide muts was niet geheel onterecht trouwens. Damian schrijft inktzwarte songs met een dieptrieste toon maar als hij samen met celliste Jenna zingt, gaat zelfs voor mij de hemel even open en wordt het echt heel mooi.Bijzondere man, met bijzondere fans. Luister het net terug en er ontsnapte een kleine YEAH aan mijn lippen.
Tot volgende week
E