Zoals elke editie staan er op London Calling weer namen waar je als bezoeker misschien nog nooit van gehoord hebt, en dat is een schone zaak. Maar onder de popjournalisten borrelt en gist het altijd; namen die ze op de cover van de NME hebben gezien, waarvan de MySpace pagina’s al talloze malen is bezocht: kortom, wat raden zij ons aan?
Rob van Leeuwen, hoofdredacteur van online muziekblad Kindamuzik, heeft een flink lijstje waar hij likkebaardend naar uitkijkt. Van Leeuwen: “Te beginnen met The Young Knives, een behoorlijk apart trio. Ze hebben een leuk album met constant herhalende gitaarloopjes. Het zijn liedjes die niet helemaal af lijken, dat vind ik wel goed. Ze zijn niet zo dichtgesmeerd en overgeproduceerd. Hun bassist heet The House of Lords, vernoemd naar de Britse Eerste Kamer, omdat hij alle goede ideeën schijnt weg te schieten. Ze zien er ook goed uit, als een soort stand-up comedians.” En bij gebrek aan “échte headliner” kiest Van Leeuwen ook voor Klaxons. “Ze noemen het ook wel New Rave, maar ik noem het gewoon dansbare rock met toeters en bellen. Letterlijk toeters, in dit geval. Ik ben benieuwd of ze het op het podium waar kunnen maken.” En een andere persoonlijke favoriet van Van Leeuwen is “The Maccabees. Een lo-fi versie van bands als Bloc Party en The Futureheads, waar ik ook dol op ben.” En tot slot is het voor de Kindamuzik-journalist uitkijken naar The Rifles: “Meer The Jam en The Clash dan The Jam en The Clash zelf. Goeie popsongs, en bij gebrek aan The Fratellis. Je weet als bands een ballad spelen, dat ze dan door de mand kunnen vallen. The Rifles vallen niet door de mand, althans niet op plaat. Afwachten of dat ook voor hun liveshows geldt…”
Miguel Thannhauser, hoofdredacteur van het maandelijks muziekblad LiveXS gaat voor de Five O’Clock Heroes: “Toen ik het album onlangs zonder enige verwachting in de cd-speler legde, was ik blij verrast. Een hele frisse popplaat die me nieuwsgierig maakte naar hun live performance. Verder heb ik goede dingen gehoord over The Young Knives en Guillemots, maar wat ik zeker eens zou gaan checken is Klaxons. NME heeft ze nu al op de cover gegooid, dus dan weet je het wel. Benieuwd of ze het waar maken.”
Norbert Pek, o.a. (pop)journalist van Nieuwe Revu, breekt echt een lans voor Guillemots. “Ik heb ze nu al twee keer eerder gezien. Eén keer op Motel Mozaique, één keer op Haldern. Sowieso is die Through the Windowpane voor mij de Plaat van het Jaar. De zanger is een grote gek of een genie, hij verrast in elk geval in zijn grote stoel op het podium. Maar het zijn vooral mooie liedjes, ze kunnen zelfs vol pathos spelen en dan is het toch niet vervelend. Andere tip is The Rifles. Een ‘constante’ plaat, ook heel erg opzwepend. En heel Britpop. Ze jatten van zes of zeven bands uit de Britse geschiedenis, maar het zijn wel hele goede liedjes. Verder raadde iemand me Jamie T aan, Mike Skinner meets Arctic Monkeys. Het is wel even wat anders dan al die gitaarbandjes. Het wordt een goede editie, denk ik. Ondanks dat we van The Automatic en The Pigeon Detectives vermoedelijk wel nooit meer wat zullen horen.”
Rob van Leeuwen, hoofdredacteur van online muziekblad Kindamuzik, heeft een flink lijstje waar hij likkebaardend naar uitkijkt. Van Leeuwen: “Te beginnen met The Young Knives, een behoorlijk apart trio. Ze hebben een leuk album met constant herhalende gitaarloopjes. Het zijn liedjes die niet helemaal af lijken, dat vind ik wel goed. Ze zijn niet zo dichtgesmeerd en overgeproduceerd. Hun bassist heet The House of Lords, vernoemd naar de Britse Eerste Kamer, omdat hij alle goede ideeën schijnt weg te schieten. Ze zien er ook goed uit, als een soort stand-up comedians.” En bij gebrek aan “échte headliner” kiest Van Leeuwen ook voor Klaxons. “Ze noemen het ook wel New Rave, maar ik noem het gewoon dansbare rock met toeters en bellen. Letterlijk toeters, in dit geval. Ik ben benieuwd of ze het op het podium waar kunnen maken.” En een andere persoonlijke favoriet van Van Leeuwen is “The Maccabees. Een lo-fi versie van bands als Bloc Party en The Futureheads, waar ik ook dol op ben.” En tot slot is het voor de Kindamuzik-journalist uitkijken naar The Rifles: “Meer The Jam en The Clash dan The Jam en The Clash zelf. Goeie popsongs, en bij gebrek aan The Fratellis. Je weet als bands een ballad spelen, dat ze dan door de mand kunnen vallen. The Rifles vallen niet door de mand, althans niet op plaat. Afwachten of dat ook voor hun liveshows geldt…”
Miguel Thannhauser, hoofdredacteur van het maandelijks muziekblad LiveXS gaat voor de Five O’Clock Heroes: “Toen ik het album onlangs zonder enige verwachting in de cd-speler legde, was ik blij verrast. Een hele frisse popplaat die me nieuwsgierig maakte naar hun live performance. Verder heb ik goede dingen gehoord over The Young Knives en Guillemots, maar wat ik zeker eens zou gaan checken is Klaxons. NME heeft ze nu al op de cover gegooid, dus dan weet je het wel. Benieuwd of ze het waar maken.”
Norbert Pek, o.a. (pop)journalist van Nieuwe Revu, breekt echt een lans voor Guillemots. “Ik heb ze nu al twee keer eerder gezien. Eén keer op Motel Mozaique, één keer op Haldern. Sowieso is die Through the Windowpane voor mij de Plaat van het Jaar. De zanger is een grote gek of een genie, hij verrast in elk geval in zijn grote stoel op het podium. Maar het zijn vooral mooie liedjes, ze kunnen zelfs vol pathos spelen en dan is het toch niet vervelend. Andere tip is The Rifles. Een ‘constante’ plaat, ook heel erg opzwepend. En heel Britpop. Ze jatten van zes of zeven bands uit de Britse geschiedenis, maar het zijn wel hele goede liedjes. Verder raadde iemand me Jamie T aan, Mike Skinner meets Arctic Monkeys. Het is wel even wat anders dan al die gitaarbandjes. Het wordt een goede editie, denk ik. Ondanks dat we van The Automatic en The Pigeon Detectives vermoedelijk wel nooit meer wat zullen horen.”