A Diamond In The Sleaze Op weg naar de Club stop ik even bij het geïmproviseerd monument dat voor Theo Van Gogh is ingericht in de Linnaeusstraat. Ik buig me over de dranghekken en bekijk de bloemen en vooral de grote cactus in het midden. Ergens onder de bloemen ligt een kunst-krekel te tjilpen. Een man naast me zegt: "Het is wel een beetje magertjes hè. Toen met Fortuyn waren er veel meer bloemen." Ik knik maar wat. Zou het niet goed zijn, bedenk ik me, terwijl ik verder fiets, 2 november tot Dag Van De Vrije Mening uit te roepen en elkaar jaarlijks dan eens goed de waarheid te zeggen? Een soort Carnaval van het Vrije Woord. Dan kunnen en mogen we alles zeggen. Variërend van 'ik vind de koran maar een saai boek' tot 'ik hou van je'. En dat noemen we dan Theo Van Gogh-dag. ‘t Is wellicht een idee. En vandaar dat ik me later, als ik terugfiets, en het monument ('s nachts om half drie) tot mijn verbazing al weer is opgeruimd, voorneem om in mijn Club-verslag deze week nu weer eens gewoon de waarheid te zeggen. Geen slagen om de arm, geen doekjes voor het bloeden, gewoon de waarheid, pardon, mijn waarheid. En joe mag van mening met me verschillen, maar ik vond zZz de revelatie van de avond. Ik wist dat ze wat konden, maar wat heeft het vaderlandsche drum en orgel-duo zich ontwikkeld tijdens hun avonturen door de Verenigde Staten. Speule, speule, speule, daar wordt je goed van -en hard. Daan en Björn weten precies wat ze doen en ook als ze van gekkigheid niet meer weten wat ze doen, doen ze het toch goed. En dus kan Björn tijdens het schitterend languit gesponnen "Godspeed" gewoon even naar achteren lopen om zijn melodica (!?) te halen en kan het optreden naar het einde toe op schitterende wijze ontsporen. Zweetdroppels plenzen uit de baard van Björn en Daan, Daan probeert zijn orgel te verbuigen alsof het een zingende zaag is. In de drek van de middelmaat schittert zZz als een diamant. Ouwe Witte Fiets Nou hadden we op de Dag Van De Vrije Mening zin in een lekker potje 60-ies rock. En een leuk interview. Dus hadden we de 60-ies band The Nederbietels uitgenodigd, ook al omdat ze net een leuke single (oranje vinyl) hebben uitgebracht en omdat ze op een tourneetje als begeleidingsband van de leeeeegendaaarische Jeff Conolly (Lyres) gaan fungeren. En voor een gesprek met Dave Andriesse natuurlijk, die als altijd goed gebekt wist te melden dat de zwaardvis talloze malen sneller zwemt dan de tonijn en dat hij wel even "zonder honorarium" in Club 3VOOR12 stond. Grapje natuurlijk, maar achteraf bekroop joe gastheer de gedachte (grapje) dat we misschien beter een "pay-to-play" constructie hadden kunnen bedenken, want wat The Nederbietels ervan bakten, zal niet zijn geschiedenisboekje ingaan als een Club 3VOOR12-hoogtepunt. En dat lag niet aan de energieke podium-presentatie van zanger-gitarist-samba-ballenman Dave, of aan de kekke pakjes die de mannen droegen. Het lag ook niet aan de solo's van gitarist John Peate. Het lag zelfs niet aan de inzet, want die was er wel degelijk. Maar een grote mond alleen is niet genoeg om de muziek uit de sixties levend te houden. Daar komt anno 2005 nog wel wat meer bij kijken. Kunnen zingen en samenzingen bijvoorbeeld. En een beetje rammelen mag, maar niet zo erg rammelen dat het eigenlijk gewoon niet goed meer is. Niet als een oude fiets die leek overgebleven van het Witte Fietsen Plan van ooit provo Luud Schimmelpennink. Althans, dat vond joe gastheer. Die zich tijdens het optreden van The Nederbietels op de gedachte betrapte dat de sixties-rock wat hem betreft nu definitief ten grave werd gedragen. En dat kon toch niet de bedoeling zijn. Oorwarmers Toen volgde een optreden van de 24-jarige Billy Pollard (nee, geen familie) uit Toronto, die onder de naam Knifehandchop aan het betere labtop-knip & plakwerk doet. Dat geknip en geplak stuitert soms op aanstekelijke Gabberiaanse wijze en vandaar dat we Knifehandchop hadden gevraagd om ook in de Club zijn ding te doen. Dat bestond uit het neerzetten en vervolgens met verve bedienen van een, u raadt het al, laptop, en in exact 15 minuten laten zien wat je allemaal met zo'n ding kan doen. Dat bleek nog best veel te zijn, de voetjes kwamen in de Club nog van de vloer ook. Maar net zo'n revelatie als we ons van een dergelijk optreden van verwant artiest Donna Summer/Jason Forrest in de club herinnerden werd dit niet. Nu onlangs op het Amsterdam Dance Event al geconcludeerd werd dat 1 apparaat en 1 nerd ook in de danswereld niet langer voldoende zijn voor een geslaagde avond, moet iemand maar eens aan Billy vertellen dat er voor een echt goed optreden net iets meer nodig is dan een houten tafel, een stel oorwarmers en een laptop.