‘Freak Out!’ waarschuwt een poppetje op de hoes. En gefreakt wordt er zeker op het tweede album van Madlib en zijn alterego Lord Quas als Quasimoto. Net als vijf jaar terug op het eerste Quasimoto-album The Unseen wordt er dezelfde truc toegepast: Madlib rapt tegen zijn kwade alterego Lord Quas. De twee zijn makkelijk uitelkaar te houden, want Quas rapt een paar octaven hoger met een Mickey Mouse stemmetje, alsof hij net een hap lucht uit een met helium gevulde ballon heeft genomen. Wederom zesentwintig korte nummers lang hetzelfde grapje, blijft dat wel leuk? Toegegeven, na 68 minuten Quasimoto duizelt het wel, maar op een prettige manier. Want je staat versteld van zijn ideeënrijkdom. Normaal gesproken staan er op elk hiphop album wel een paar skits, humoristisch bedoelde tussenstukjes, die na een paar keer draaien vreselijk gaan irriteren. Dit album is zelfs een aaneenschakeling van korte stukjes, doorweven met cheesy radiocommercials. Hoe Madlib het dan toch klaarspeelt te blijven boeien? Wat biografische achtergrond werkt in dit geval verhelderend. De rapper uit het Californische kuststadje Oxnard kreeg zijn break al midden jaren negentig door zijn bijdragen aan de legendarische albums van Tha Alkoholics. Madlib ontwikkelde naast zijn rapcarrière zijn producersskills en werd daarna ingehaald als huisproducer van het kleine Stones Throw label. Tussen de twee Quasimoto albums door leerde de workaholic zichzelf het bespelen van alle jazzinstrumenten en bracht zo met zijn eenmansband Yesterday’s New Quartet Project een nieuwe visie op jazz. Ook zapte hij door de Blue Note jazzcatalogus en de dubplates van het Trojan label. En o ja, vergeet zijn zijn geslaagde samenwerkingen met Jay Dee als Jaylib en met M.F. Doom als Midvillain niet. Zo’n druk en gevarieerd baasje is hij dus. “Our job is to keep you happy and keep you smiling, so let yourself go”, lacht de oude commercial je toe in de introtrack. Vast ook het motto voor dit album. Waar je met een gezonde dosis creativiteit, een krat met spinnenwebben vol ongeclearde samples en een goedkope sampler van 300 dollar kunt komen, als je de chicks in de bubbelbaden en het klappertjespistool maar even links laat liggen. Als het alterego van Eminem tegenwoordig ook maar half zo vermakelijk en ideeënrijk was als Quasimoto in zijn vrolijke cartoonwereld, was de mainstream hiphop een stuk beter te verteren.