Zeg Snoop Doggy Dogg en je zegt eigenlijk gangsta-rap. In 1993 kwam hij met zijn debuut DoggyStyle in Amerika op één de album hitlijst binnen. De rapper werd samen met de producer van dat het album, Dr. Dre, een boegbeeld van de gewelddadige hiphopstroming. Maar kleine jongetjes worden groter en Doggy’s worden Doggs; Snoop Dogg dus. Maar naast de naam lijkt er verder weinig veranderd. Snoop Dogg noemt zijn nieuwste album niet voor niets Rhythm & Gangsta. En als je de laser op de schijf zet wordt er meteen weer flink ‘gepopt’ en ‘gebangd’. De gesamplede kogels vliegen nog altijd je speakers uit. Maar er is wel degelijk iets veranderd. Want nam Dre doorgaans enkele producties op de albums van Snoop voor zijn rekening, inmiddels zoek je tevergeefs naar zijn naam in het cd-boekje. Zijn plaats is overgenomen door The Neptunes, die ook op Snoops vorige album hun diensten bewezen en ook ditmaal het leeuwendeel van de productie voor hun rekening nemen. En waar The Neptunes produceren, wordt natuurlijk ook een moppie meegezongen door Pharrell. Drop it Like it’s Hot, de supergeile eerste single van het album, is misschien wel meer van The Neptunes dan van Snoop Dogg. De truc van de productie zit hem ditmaal in het geklak van de tong van Pharrell. En natuurlijk van het koortje dat meer wegheeft van het geluid van een op kook zijnde fluitketel: Snoooooooooooop. Maar Pharrell is niet de enige die een gastrol vervult. Evenals Fatboy Slim haalt ook Snoop de oude p-funksterbassist Bootsy Collins van stal. En waar Bootsy binnenloopt komt natuurlijk ook een heel arsenaal van p-funkgeluiden mee.. Versnelde stemmetjes, party handclaps en ‘one for the trouble, two for the bass, come on ya’ll let’s rock this place’. En als Bootsy na meer dan vier minuten begint te zingen is het p-funkfeest compleet. ‘Burn it uuuuuuuuup-a!’ It’s Bootsy, baby! Jammer dat het dan alweer voorbij is. En zo is er in de relaxte wereld vol geweld, pimpin’ en een beetje jointjes roken met je bitch op de bank, ook nog plaats voor Justin Timberlake, soopafly 50 Cent en Nelly. Maar de meest opvallende naam staat achter Ups & Downs: The Bee Gees. Maar los van het gesamplede koortje waart hier meer de geest van George Clinton rond. Snoops stem klinkt soms zelfs net zo rauw en diep als die van de grootvader van de party-funk. 50 Cent bewijst Snoop een wederdienst na het succes van diens P.I.M.P., waarop Snoop te horen was, en pimpt mee op Oh No, een hypnotiserende track met een dreigend sfeertje. Signs met ondermeer Justin Timberlake doet denken aan Kool & The Gang of Prince in hun hoogtij dagen. Als ze de tekst iets minder 18-jaar-en-ouder hadden gemaakt zouden we hier met een hit te maken hebben. Maar ook zonder hulp is Snoop Dogg nog altijd dik oké. Pass it Pass it heeft een lekkere electroswing. Snoop Dogg vindt zichzelf op Rhythm & Gangsta niet opnieuw uit. Zijn teksten, zijn zanglijnen, zijn raps: typisch Snoop Dogg. Maar een herhalingsoefening kun je het album zeker niet noemen. Door bij meer tracks de hulp van The Neptunes in te roepen bewijst Snoop Dogg dat er nog altijd plek is voor de Dee O Double Gee. Of je het nu gangsta-rap noemt of niet.