De Rotterdamse Cruise Terminal is de plaats waar vroeger de oceaanstomers naar Amerika vertrokken. Tegenwoordig is het een enorme evenementenhal direct aan de Maas, die plaats kan bieden aan maximaal 2500 bezoekers. Voor Rotterdam Import is de Cruise Terminal ingedeeld in twee grote zalen boven, en een kleine club beneden. "Wie heeft ons al eens eerder gezien?", vraagt Lambs keyboardspeler Andy Barlow het publiek. Alle armen gaan gedwee omhoog. "Jammer, ik had gehoopt nog wat zieltjes te kunnen winnen", is het antwoord van Barlow. Maar wat geeft het, deze gedreven set van Lamb voor de tweede, derde of vierde keer te moeten zien is geen straf. Zeker niet in deze intieme setting. De spirituele Britten die met gemak twee keer Paradiso uitverkochten, spelen vanavond voor hoogstens vijfhonderd man. De rest is namelijk voetbal kijken elders op, maar vooral ook buiten het festival. Die missen bijvoorbeeld het magische moment als tijdens de ballad Gabriel buiten de hemel openbarst. Prachtig te volgen door de grote ruiten van de Cruise Terminal die uitzicht bieden op de skyline met de Erasmusbrug. Alsof Lamb het zo gewild had. De rest van de avond staat ook in het teken van het opboksen tegen de EK-mania van het voornamelijk vrouwelijk vocaal schoon op het podium. De zon schijnt nog naar binnen wanneer de Britse sluimerpop van Zero 7 om zes uur aftrapt. De suffigheid spreekt boekdelen dat hun gitarist ondanks een indrukwekkende in verband gewikkelde arm desondanks nog kan spelen. De enige van het trio zangeressen bij Zero 7 met pit is de van oorsprong Australische Sia Furler, die met haar hese overslaande stem zorgt dat de paar honderd man de aandacht richten op de band en niet op de kale plekken. Oi Va Voi steelt steeds meer harten met hun moderne update van jiddische folk. Het is niet zozeer de zangeres die hun blikvanger is, alswel hun wijdbeens spelende violiste. Meer seks bij Amy Winehouse die met een diep decolleté en een ultrakort rokje de aanwezige fotografen tevreden stemt. Toch is het ook haar professionele band en haar zelfvertrouwen dat opvalt. Nee, deel eigenwijze Amy niet in bij de Joss Stones en Norah Jones's van deze wereld, zij schrijft haar liedjes allemaal zelf. Dat ze net iets te veel stembuigingen etalaleert, leert ze nog wel af. Moeilijke opgave voor The Roots om het EK-verlies te compenseren. Maar de Amerikaanse rapband met gitaar die het zonder samples af kan is wel wat gewend. Voor het eerst op de avond gaat het dak er af. Alle registers worden opengetrokken, en daar blijkt zowaar ook een cover van Salt'n Pepa's Push It tussen te zitten. Eindelijk is de zaal goed gevuld. Beneden in de Cruise Terminal is ook een kleine clubruimte waar met wisselend succes wordt opgetreden. De Poolse Ninja Tune laptoppers Skalpel trekken met hun wat saaie beats welgeteld zes man. Beter is Briskey, een post-lounge project van een Belgische popjournalist. Ook al straalt het geheel met partituren op de lessenaars van de blazers een muziekschool-achtige sfeer uit, de prima zangeres vergoedt alles. Briskey weet steeds meer nieuwsgierig publiek te trekken en groeit uit tot de verrassing van de avond, ook al omdat de meeste andere acts vanavond regelmatig eerder op Nederlandse festivals te zien zijn geweest. Na twaalven nemen DJ's als Real El Canario met warmbloedige house een van de twee grote ruimtes in bezit, waar ruimte genoeg overblijft om driest te springen. Aan de andere kant staat het multinationale wereldmuziekgezelschap Zuco 103 met de altijd goedlachse Braziliaanse zangeres Lilian Vieira. Zelfs haar positivisme kan het ontstaan van weer wat meer kale plekken niet verhullen. Waren die hal en het Nederlandse doel maar niet zo groot...