House Of Jealous Lovers is de single die sinds vorige zomer op iedere alternatieve dansvloer voorbij komt. Met zijn zompige maar zeer funky baslijn en uit de oude verkleeddoos opgedoken koe-bellen is het samen met LCD Soundsystem’s Losing My Edge een van de onmiskenbare, hippe retro hits van 2002. Beide bands zitten niet voor niets samen op het New Yorkse DFA label, waar The Rapture na 1 album en 1 EP onderdak vind. Terwijl The Rapture tijdens een Europese tournee ervaring opdoet, groeit de band dankzij ‘House’ uit tot een hype. Al snel wordt duidelijk dat het met de release van Echoes nog wel even gaat duren. Het album is al in de lente van 2002 opgenomen en belandt bij DFA op de plank, in afwachting van het grote geld. Een paar maanden later komt er een paar hele grote hongerige platenmaatschappijvissen voorbij zwemmen, waarvan Universal uiteindelijk in 2003 toehapt. Wie ouder materiaal van The Rapture terugluistert, bijvoorbeeld op de uitstekende Sub Pop EP Out Of The Race And Onto The Tracks, hoort al duidelijk waar het oorspronkelijk uit Californie afkomstige kwartet de mosterd vandaan haalt. De echo’s van de New York noise periode aan het begin van de jaren tachtig vormen de basis van het Rapture geluid. Het titelnummer van ‘Out Of The Races’ zou niet hebben misstaan op Echoes en is nog steevast de opener van de live set. Het mooie aan Echoes is dat The Rapture op deze plaat het wave geluid van het eind van de jaren zeventig combineert met het gevoel van de vroege house. De invloed van het DFA produktie team, met LCD voorman James Murphy aan het roer, zou wel eens een doorslaggevende rol gespeeld kunnen hebben. I Need Your Love en Sister Saviour zijn daarvan de beste voorbeelden. Met een kabbelende acid lijn, pompende beat en de schreeuwerige vocalen van Luke Jenner - die in de verte aan Robert Plant doen denken - brouwt The Rapture iets nieuws. Album opener Olio (vorig jaar al op 12'' in de winkels en in een andere versie zelfs al op debuutplaat Mirror) is zelfs helemaal elektronisch en klinkt alsof Cure zanger Robert Smith vreemd is gegaan met Kevin Saunderson. Niet alles op Echoes is even briljant. Wanneer The Rapture gas terug neemt, wordt het meteen een stuk minder. Het Bowie achtige Open Up Your Heart (met saxofoonsolo...), Infatuation en Love Is All zijn - vooral tekstueel - wat simpel, maar intrigeren steeds wel door de kale en dubby produktie. Killing, Heaven en The Coming Of Spring zijn stuk voor stuk onweerstaanbaar punky en vooral dansbaar, met House Of Jealous Lovrs als stralend middelpunt. Echoes komt eigenlijk een jaar te laat en is dus al bijna dubbel retro. Maar getuige de strakke set op Lowlands, afgelopen augustus, is de band er nu pas echt klaar voor. Met een plaat die klinkt als een verloren klassieker die uit een New Yorkse kelder is opgeduikeld. Maar vooral met een verzameling uiteenlopende muzikale ideeen waar we hopelijk in de toekomst nog veel lol aan gaan beleven.