Build To Spill, Pavement, Grandaddy. The White Broncos is een van de weinige bands waarvan de leden zonder enige gêne zelf aan komen zetten met de bands waardoor zij beïnvloed zeggen te zijn. Volgens Filip (zanger en liedjesschrijver) is er dan ook niets mis mee om van een bepaalde band te houden en daar ook iets van op te steken. “Hoe uniek je ook bent, je maakt gewoon lawaai, net als iedereen.” Bassist Lucas voegt daar nog aan toe dat je als band tegenwoordig ook wel gedwongen wordt aan te geven tot welk genre je behoort. “En dan kun je maar beter meteen zorgen dat de bands die daarbij genoemd worden bands zijn waarmee je geassocieerd wil worden.” Dit klinkt behoorlijk overdacht, maar The White Broncos hebben wel iets anders aan hun hoofd. Namelijk hoe de idee van het liedje het meest waarheidsgetrouw omgezet kan worden in een door de band gespeelde song. The White Broncos stellen zichzelf daarbij namelijk zulke hoge eisen dat ze tot voor kort eigenlijk ook liever niet optraden. Lucas: “Als je optreedt en je bent niet tevreden over de uitvoering van je nummers, dan mis je een punt. Dan ben je niet met de juiste gedachte op het podium bezig.” Maar gelukkig hebben The White Broncos inmiddels toch al weer een aantal malen op het podium gestaan. En dat is maar goed ook. Want wie wil er nu niet naar een band luisteren die zichzelf tot doel heeft gesteld dátgene over te brengen waardoor ze voor de aanwezigen een blijvende herinnering zullen blijven. Filip: “De mensen pakken bij wat het is dat hen ontroerd. Daar gaat het om.” DE DESKUNDIGEN: Ben Kamsma, programmeur Paradiso: De eerste 2.20 min tot aan het bruggetje zijn aangenaam en on-Nederlands wegluisterend. Een mooi sfeervol thema waarin de vocalen en koortjes organisch verweven zijn. Maar dan: Het gereutel à la ‘De Electronica's’ gaarne op de peuterspeelplaats laten. Desondanks; ik zou wel graag meer willen horen. Niels Aalberts, A&R manager bij universal: Mooi pianomelodietje, best spannende productie en vooral fraaie strijkersarrangementen. De zang vind ik niet geweldig. Persoonlijk houd ik wel van dat rustige, à la Belle & Sebastian en Nick Drake, maar ik luister toch met een commercieel oor. En dan is de -te zachte- zang een minpuntje. Als er halverwege meer koortjes in komen, vlak voor die trouwens erg geinige orgelsolo, is de zang al een stuk fraaier. Alles bij elkaar vind ik het wel een bijzonder liedje met een bijzonder geluid. Maar wel iets voor 'liefhebbers', wat overigens niet erg is; dat kunnen er ook zomaar 10.000 zijn.