Dit Oostenrijkse drietal drenkt Paradox op een (ook naar eigen zeggen) ongebruikelijk pril tijdstip in een waas van stoner en psychedelica. Met een niet aflatende reeks voorbeeldig opgebouwde, geestverruimende stukken zorgt dit power trio reeds in de namiddag voor een gevoel van tijdloosheid dat men bij uitstek in lange, doorwaakte nachten ervaart. De gedrevenheid van de groep wordt treffend geïllustreerd door het feit dat een gebroken snaar voor de gitarist geen aanleiding vormt om het concert te onderbreken: hij past zijn ruimtelijke solo's gewoon aan de nieuwe omstandigheden aan. Een mooie voorbereiding op de vrijgevochten herrie die het programma in Paradox vandaag nog in de aanbieding heeft. (WdW)

Terwijl er nog druk gerommeld wordt met niet-werkende microfoons, zit Sultan geduldig fluitend te wachten tot hij kan beginnen. Zodra hij de eerste snaren bespeelt en z’n voeten de bass en snare-bass bespelen, is er dan ook geen stoppen meer aan. Het publiek krijgt geen gelegenheid om een applaus te geven. De nummers volgen elkaar in een rap tempo op.Met zijn nummers die afwisselen tussen punkrock en jaren ’80 rock, ontstaat er een lekkere sfeer in Cul de Sac. De technische problemen die voor aanvang al aanwezig waren, houden aan. Maar Sultan ziet er de humor wel van in en maakt de ene grap na de ander, wat de sfeer alleen maar verbeterd. Als hij dan uiteindelijk zijn laatste twee nummers aankondigt met de mededeling dat het dansnummers zijn, is de sfeer inmiddels zo goed dat het publiek zich zonder moeite aan een dansje waagt. (SvL)

Bij aankomst in Cul de Sac zien we een jongeman met blonde highlights en een Mickey Mouse-shirt. Het blijkt Philip, de zanger van het driekoppige gezelschap PAWS. Al snel blijkt hoe misleidend zijn voorkomen is. Wanneer hij, samen met collega Josh de gitaren opentrekt, is het duidelijk hoe de zaken ervoor staan. Uitstekende gruizige punkrock, die vrij weinig te wensen overlaat. De energie is aanwezig, evenals enkele rammelende doch melodieuze gitaarloopjes, terwijl drummer Matt onvermoeibaar door blijft raggen. De geluidsmix laat wel een en ander te wensen over, gezien Philip bij vlagen voor geen meter te verstaan is. Nu zijn vocalen niet het meest voorname onderdeel bij dit genre, maar het moge duidelijk zijn dat er wat dat betreft ruimte voor verbetering is. Dat geldt ook voor de variatie in de muziek van de Schotse heren, want na een klein halfuur begint het toch wat veel op elkaar te lijken. Dat lijken ze zelf ook door te hebben, want even later wordt alweer het laatste nummer ingezet. Desondanks zet het drietal een prima performance neer, die smaakt naar meer. (JL)

Rollend en kruipend over het podium van een bomvolle Stage01, met zijn microfoon in de hand, zorgt Stephen Lawrie voor de nodige feedback over de boxen. Dit valt echter in het niet bij de orkaan van geluid die de rest van de band produceert. Met diepe, resonerende tonen creeërt The Telescopes een duistere, melancholische sfeer. Zanger Lawrie lijkt verzonken in zijn depressieve teksten die hij brengt met een tergend, jankend stemgeluid voorzien van veel galm en vervorming. De neerslachtige noiserock van de Britten geeft je het gevoel dat er weinig moois in hun leven is gebeurd. Met trage, harde slagen voorziet de drummer in de behoefte aan structuur binnen de nummmers. Een sterk optreden van de mannen die al sinds 1987 actief zijn. (CC)
 

Enthousiasme werkt aanstekelijk. Mozes and the Firstborn is hiervan het levende bewijs. Het viertal stuitert het podium over en weet een uitpuilend, superheet Kafee ’t Buitenbeentje in beweging te krijgen. De mannen voelen zich op het podium als een vis in het water; de grijns verdwijnt niet van het gezicht en het plezier straalt er vanaf. Variërend van grungy garagerock tot dansbare indiepop, weet de band moeiteloos de aandacht van het publiek vast te houden. Het publiek, voor een aanzienlijk deel afkomstig uit hun thuisstad Eindhoven, danst erop los. Van een einde aan het optreden willen ze niks weten en als de band het podium afstapt, wordt de zanger direct door een vastberaden fan vastgegrepen en terug het podium opgeduwd. Zo. Doorspeuleh! (CH)

Hard, snel, nog harder en nog sneller. Ziedaar in een notendop het vrij makkelijk te googlen The Men. Vier New Yorkers blazen op de halve valreep van Incubate-zondag nog ieder restje vuil uit de oren en dat is bijzonder prettig. De indierock meets noise meets post-punk wordt met de volste overtuiging gebracht; compleet met door zweet doordrenkte shits, gitaren de lucht in en geen moment een rust inlassen. Het DIY-gehalte is ontzettend hoog; de zang is soms kraaiend vals, de gitaarpartijen niet bijzonder moeilijk, maar wel verdomd effectief. Een steeds herhalend trucje ligt op de loer, maar net wanneer het vervelend wordt, trapt de band door in de zesde versnelling. Mooi is dan ook hoe halverwege het concert een relatief rustpuntje totaal onverwachts uitmondt in een uitbarsting. Deze band heeft bakken vol drang, bijna tegen het urgente aan en dat siert ze in een wereld waar een generatie van zoutloze, oprecht vervelende zangeresjes het voor het zeggen heeft. (BvD)

De slotacts in de grote zaal zijn beide oudgedienden: Later mogen de Buzzcocks nog aantreden, maar eerst is het tijd voor het Sloveense Laibach om hun militaristische industrialpop op het publiek los te laten. Dit collectief bestaat reeds sinds de vroege jaren tachtig, maar hun missie is altijd hetzelfde gebleven - in goed Nederlands: 'takin' the piss out of western popculture'. Wat Laibach binnen het muzikale domein doet, is eigenlijk best vergelijkbaar met de activiteiten van hun bekende landgenoot Slavoj Zizek op filosofisch vlak: Het westen confronteren met haar slechte geweten, de holheid van veel van haar slogans en ''idealen'. Misschien is het de positie op het grensvlak tussen Oost en West dat juist de inwoners van dit onooglijke landje in zo'n ideale positie plaatst om deze rol van nar te spelen, en wellicht is het iets in de volkscultuur dat de manier waarop dit gebeurt bepaald: Sarcastisch parodiërend en zwaar provocerend. Zizek schokte de westerse intelligentsia door zijn werkkamer op te sieren met een portret van Stalin, en ook Laibach maakt graag gebruik van 'suspecte' symbolen en leuzen om haar boodschap over te brengen. Zoals elke ironisch statement laat deze zich moeilijk ondubbelzinnig formuleren, maar als we een poging moesten doen: De zogenaamde 'vrijheid' van de westerse landen is in veel opzichten net zo'n het zicht op de werkelijkheid benemend ideologisch construct als de geproclameerde 'vrijheid' binnen totalitaire samenlevingen - het verschil tussen beide is, met andere woorden, niet zo groot als door gemakzuchtige en arrogante westerse intellectuelen vaak wordt verondersteld. (Het is in dit verband veelzeggend, dat vrijwel elke uitgeweken (Sovjet-)Russische dissident van belang, of het nu de reactionaire Solzjenitsyn, de 'romantische revolutionair' Zinovjev of de radicale individualist Brodsky was, uitermate wantrouwend en kritisch stond tegenover de zogenaamde 'vrijheid' van de westerse samenleving). Overbodig op te merken dat zowel Zizek als Laibach uit politiek correcte hoek vaak het onnozele verwijt hebben gekregen 'te flirten met het totalitarisme' (een ware plaag trouwens, die politieke correctheid, de hedendaagse vorm van het oude puritanisme - net als die laatste vooral een hobby van onvrijwillig kinderloze schoolfrikken en zielige gefrustreerde mannetjes die hun drang anderen te domineren niet op andere wijze weten bot te vieren).
En hoe ziet een en ander er nu eigenlijk op het podium uit? Als een een stel in het zwart geklede mannen en een vrouw die zich mechanisch bewegen op militaristische herinterpretaties van westerse (pop)klassiekers van Bob Dylan, Blind Lemon Jefferson en zo nog een hele reut. Inclusief flitsende lichtshow en strakke beelden met daarop bewegende raderen, pornografie, bespottelijke leuzen (''met zijn allen op weg naar de nieuwe vrijheid'', dat soort werk). Niets nieuws voor wie het al eens gezien heeft, maar zoals altijd vrijwel perfect uitgevoerd en zeer aanstekelijk en hypnotisch, uiterst dansbaar ook voor wie zich tot deze vorm van lichaamsbeweging aangetrokken voelt. Voor deze recensent het persoonlijke hoogtepunt van Incubate. (MdW)

Waren het vorig jaar nog de punkveteranen van The Fall onder leiding van Mark E. Smith die Incubate mochten afsluiten, dit jaar zijn het de eveneens Britse oude punkers Buzzcocks die deze eer te beurt valt. Bij The Fall bekroop ons in alle eerlijkheid nog wel eens het gevoel te kijken naar een stel overleefde punkers, een stukje vergane glorie, zogezegd, maar de Buzzcocks bewijzen ook op hun oude dag nog altijd even vitaal te zijn als in hun jonge jaren, en geven een aanstekelijke show vol punkklassiekers weg die al gauw iedereen voor het podium in beweging brengt. Ook mooi om te zien dat, net als vorig jaar, de organisatoren van dit mooie festijn na een week van geredder en geren eindelijk kunnen ontspannen en zich vol overgave in het feestgedruis storten. Een knallende afsluiter van een van de weinige echt onafhankelijk denkende festivals in Nederland. Op naar 2013! (MdW)