Daarna trekt de band langzaam de diepte in, richting melancholische indie en shoegaze. Dat past ook ergens wel beter bij hun uitstraling. Frontman Grian Chatten staat met zijn mega wijde broek en enorme zonnebril op de rand van het podium en zwiert zijn armen in slow motion. Bassist Conor Deegan III heeft een ongemakkelijk ogend capuchonjasje tot onder zijn kin dichtgeknoopt, en gitarist Carlos O'Connell met zijn plukkerig geblondeerde haar gedijt uitstekend bij de meer woozy vibe van nummers als ‘Bug’, ‘Nabokov’ en ‘Desire’.
Toch zijn de nummers met pit ook van levensbelang voor de set. ‘Big’, waarin Grian Chatten met de nodige zelfspot voorspelde dat hij ooit zo groot zou worden als hij nu is, fungeert intussen als hun ‘I Bet You Look Good On The Dancefloor’. De twee liedjes die na Romance uitkwamen voorspellen eerlijk gezegd niet heel veel hoopvols richting de toekomst: ‘It’s Amazing To Be Young’ is nog wel ergens pakkend, maar ook nogal lijzig, en ‘Before You I Just Forget’ is gewoon het matigste nummer van de set.
Gelukkig is er in diezelfde zachtaardige, melodieuze categorie ook ‘Favourite’, het toegankelijk meanderende slotnummer van Romance. Of maak daar maar ‘bromance’ van, want overal om je heen pakken beste vrienden elkaars schouders vast en zingen elkaar toe: ‘You were my favourite for a long time.’ Die single komt als geroepen, want het middenstuk van de set is voor de algemene Lowlands-bezoeker wat taai, en de band oogt net wat vermoeider dan een jaar geleden in AFAS Live. Dan zet Fontaines de finale in, met eerst ‘Modern World’, een onverwacht hard meegezongen ballade (het lijkt wel Lana del Rey) over de dubbele gevoelens die Grian Chatten heeft bij het moderne stadsleven. En daarna ‘I Love You’, een zwartgallig ironisch liefdeslied waarvan elke fan weet dat de kracht zit in de vocale tempoversnelling.
Die zwartgalligheid ligt altijd op de loer bij Chatten, altijd is de leegte en de teleurstelling dichtbij. Maar altijd is er ook een vleug hoop, zoals het eerder op de avond leuk gescandeerde ‘life ain’t always empty’ uit ‘A Hero’s Death’. Precies dat. Het leven is niet leeg. Althans: niet altijd.
En dan… rest er nog maar eentje…