BKS23: Arlo Parks ontroert met kleine verhalen
Maar je moet wel je aandacht erbij houden
Nee, Arlo Parks’ liedje ‘Caroline’ is geen ode aan de heldin van dit festival, Caroline Polachek. Had gekund maar nee, het is een schets van een ruzie op straat tussen twee geliefden die in het openbaar de bom laten barsten. ‘I swear to God, I tried’, schreeuwt hij haar na, terwijl zij verdwijnt in de meute van Oxford Street. Arlo Parks zingt er met mededogen over, zoals ze dat over alle personages in haar liedjes doet.
De avond valt in Hilvarenbeek, en wederom is er die verkoeling waar het festival zo lang naar snakte. ‘Drinken jullie genoeg?’, vraagt Parks bezorgd. Ze heeft net haar tweede album My Soft Machine uit, en opent haar set met een paar liedjes van die plaat. Arlo is een vrouw die kleiner oogt dan ze is, met felrood geverfd haar en een immens innemende uitstraling. Ze maakte de laatste jaren stilletjes furore in de Engelse popscene met doordachte, zorgvuldig gespeelde liedjes.
Nog zo’n ontroerende verhalend liedje: ‘Eugene’, over een vrouw die de relatieperikelen van haar beste vriendin aan moet horen. Fucking Eugene, die haar liet zitten, op wie ze toch weer indruk probeert te maken met platen die ze van haar beste vriendin gekregen heeft. De crux van het ontroerende verhaal is het geheim: ‘I know I've been a little bit off and that's my mistake / I kind of fell half in love and you're to blame / I guess I just forgot that we've been mates since day / Yeah, I don't know what to say.’ Stille tranen.
HET MOMENT:
Je begrijpt het al, de grote waarde van Arlo Parks zit in haar verhalende kracht, maar je moet wel goed luisteren om dat alles mee te krijgen. Je moet ook oppassen dat je niet uitzoomt door de enorme braafheid van haar band, die alles super degelijk inkleurt. Gelukkig breekt ze aan het eind van haar set voorzichtig uit die verzorgde tederheid. Vooral met nieuw liedje ‘Devotion’, waarvoor ze een gitaar omgehangen krijgt om een paar grungy krassen te zetten. Die kon ze wel gebruiken.