Trentemøller overtuigt live niet met nieuw materiaal

Nu de festivalzomer voorbij is, mogen we ons gaan opmaken voor weer een nieuw seizoen in de concertzalen. De agenda’s van de poppodia zijn weer rijkelijk gevuld en het voelt als thuiskomen wanneer we de Next van 013 binnenstappen. Daar speelt vanavond de Deense elektronica-pionier Trentemøller in het teken van zijn nieuwste album Memoria. In het voorprogramma vinden we Daze in Bed, voorheen Bed, dat vorig jaar geselecteerd werd voor de Popronde. 

“Does anyone have a lighter?”, zangeres Flor Alarcon steekt wat wierook aan en wat nog mist is een bed waarin we kunnen wegdromen bij Daze in Bed’s psychedelische en dromerige shoegaze. Hun liedjes doen denken aan Beach House, die soms wat uit de bocht vliegen met wat ruiger gitaarwerk en daarmee meer neigt naar Slowdive. Ze maken hun geluid eigen met een psychedelisch sausje en hun flamboyante uitstraling. Herhalende spacey riffs die door lijken te suizen tot in het oneindige, of soms zomaar ineens uitmonden in distorted chaos. Bij het laatste nummer wordt het volume van Alarcon wat opgeschroefd en hoewel haar stem beter tot zijn recht komt wanneer deze wat dromerig op de achtergrond sijpelt, misstaat deze dansbaardere artrock kant de band niet. 

Wanneer Anders Trentemøller en band het podium betreden horen we meteen dat hij allang niet meer alleen danceproducer is. Opener ‘One Eye Open’ bouwt met sluimerende baslijnen en grimmige sfeer de spanning langzaam op. Die grimmigheid zet de toon voor de eerste helft, aangesterkt door klanken van dreigende synths, sporadische postpunk-vocalen, de mystieke, soms vervormde vocalen van de IJslandse zangeres Disa en de lichtshow die enkel bestaat uit wit licht. Het zijn vooral gitarist Brian Batz en bassist Jacob Haubjerg die zich bewijzen als ijzersterke instrumentalisten. Beiden spelen ze in de shoegazeband Sleep Party People en vormen met hun immense collectie effectpedalen (er staan in totaal vijf volbepakte pedaltrains) een stevige shoegaze basis voor de subtiele synths en beats van Trentemøller. Halverwege de set neemt de Deen het heft meer in eigen handen en horen we oudere tracks zoals ‘Still on Fire’. Deze industriële dancetrack met pompende beats en snerpende synths vormt het eerste moment dat ons echt een emotionele klap uitdeelt en voor euforie zorgt bij het publiek. Toch leunt de set te veel op herhaling en melancholie, dat begint na een uur toch te vervelen en door de mix van zoveel genres raken we de rode draad ook behoorlijk kwijt. De cover van ‘Cops on Our Tail' (The Raveonettes) en het afsluitende ‘Silver Surfer, Ghost Rider Go!!!’ zijn de manische, zwaar elektronische uitspattingen waar Anders Trentemøller het meest in uitblinkt, en waarmee hij het publiek toch weer terug in zijn greep krijgt.