Naaz keert terug met euforische verwerkingsmuziek
‘Ik kan weer voelen, ik vind het leven weer leuk’
Na enige tijd stilte is Naaz Mohammad terug! Met een EP die leest als een open boek – ze heeft hem dan ook héél toepasselijk read me genoemd. Het is de meest persoonlijke, rauwe en tegelijk euforische muziek die we van haar hebben gehoord. En dat zegt veel, want kwetsbaarheid was altijd al haar superkracht: ‘De EP gaat over de dood van het oude beeld van mezelf. Het voelt heel organisch, hoe ik het heb gemaakt. Alsof het echt uit me vloeide.’
Net zoals haar debuutEP Bits of Naaz schreef, componeerde en produceerde read me grotendeel zelf. En ze bracht waar nodig bevriende muzikanten binnen om haar elektronische demo’s aan te kleden met live-instrumentatie. ‘Ik had voor het eerst in mijn leven ook een studio gehuurd voor mezelf. Ik maakte vroeger altijd alles alleen thuis. De deur kon hier dicht, niemand ging me horen en ik kon helemaal wild gaan.’ Zo kwam Naaz tot uiting in haar oprechtste vorm: ‘Ik was niet meer bezig met “mooi zingen”, ik wilde vooral een verhaal overbrengen. Het is echt super rauw: er zijn momenten dat ik half aan het schreeuwen ben, dan ben ik weer heel zacht. Dat was mooi om terug te horen: “oh ja, hier was ik helemaal aanwezig in het moment.”’
Die rauwheid gaat samen met een nieuwe vorm van vrijheid in haar zelfbeeld. De toon wordt meteen gezet met opener ‘take my life (back)’, een mantra van zelfherwinning. Dat heeft alles te maken met een persoonlijke doorbraak: Naaz stopte met antidepressiva en werd gediagnosticeerd met autisme. ‘Ik kwam er eindelijk achter dat ik niet “gewoon depressief ben”, ik heb gewoon een ander brein. Dat heeft veel impact op me gehad, ik durfde weer mijn bubbly, lieflijke zelf te zijn. Ik heb best een tijd het gevoel gehad dat ik mij als muzikant wat harder, stoerder moest neerzetten. Maar dat stoer zijn zit hem helemaal niet in het niet lachen op foto’s bijvoorbeeld, maar juist in keihard je ding doen en daarin geloven – in authentiek jezelf zijn.’
Dat je namelijk hard moet zijn in deze wereld, hoef je Naaz niet te vertellen. Ze komt uit een vluchtelingengezin en heeft in haar jeugd helaas nogal wat trauma’s opgelopen, in haar opvoeding, in de industrie en in haar liefdesleven. ‘Misschien had ik ook wel bepaalde dingen niet meegemaakt als ik wat harder was. Maar ondanks dat ik lief was – ik kwam wel voor mezelf op. Ik besef nu: ik mag al die versies van mijzelf laten zien. Ik wil nu echt euforie veroorzaken, die vlindertjes die je kreeg als kind, ik hoop dat mensen dat uit mijn muziek kunnen halen.’