Mount Eerie - Night Palace

Phil Elverum is een duizendpoot. De man uit Washington verheft muzikale ongrijpbaarheid tot een kunstvorm. Eerst met indiefolkband The Microphones. Geïnspireerd door zowel ambient en folk als deathmetal maakte hij all-over-the-place-indiefolk. Soms klonk het zacht als rondom een kampvuur, soms heel luid met vervormde gitaren. Na het succes van albums The Glow, Pt. 2 en Mount Eerie startte hij een nieuw project: Mount Eerie. Onder deze naam, en ‘nieuwe identiteit’, werden de liedjes persoonlijker en verdrietiger. Het bood hem een kans om albums te maken rondom thema’s als rouw en de dood. Zeker na 2016, toen zijn vrouw Geneviève het leven verliet. Night Palace lijkt hierop de grote uitzondering. Het klinkt vredig, alsof Phil voor het eerst in tijden tevreden is met zijn leven. Tuurlijk met veel melancholische en verdrietige momenten, bijvoorbeeld wanneer een opname van Geneviève’s stem klinkt op ‘Blurred World’. De poëtische teksten hebben een vervreemdend effect, maar het is vooral de muziek die op een vervreemdende manier lijkt te spreken. Over het algemeen is het een soort post-folk, met de zachte praatstem van Phil als belangrijk instrument. Maar dan klinkt op ‘Empty Paper Towel Roll’ ineens grunge met een druk drumpatroon, kent het liedje ‘Wind & Fog’ een absurde, glitchy uitschieter, klinken post-rock passages op ‘I Saw A Bird’, en een drumcomputer en elektronische toevoegingen op ‘I Spoke With A Fish’. Ohja, en het album duurt anderhalf uur. Het ene liedje is nog geen minuut lang, het andere liedje duurt twaalf minuten. Is het je ondertussen duidelijk dat Phil zich niet aan muzikale regels houdt?