DJ Dano steekt iedereen een hardcore onder de riem

Het is bijna een jaar geleden dat DJ Dano zijn laatste optreden deed. Moe maar tevreden keerde de hardcore pionier vanuit St Petersburg terug naar Amsterdam. De taxi-chauffeur die het laatste stukje naar huis begeleidde zei: ‘Beseffen jullie wel wat er gebeurd is?’ ‘Nee, we zijn er een paar dagen helemaal tussenuit geweest.’ ‘Er is geen wc-papier en er staan rijen voor de coffeeshops.’

En dus stond ook voor Dano ineens alles stil. Geen gigs, geen boekingen, geen crowds. Hij kocht een drumstel, besloot Ableton tot de bodem uit te spelen. Eigenlijk zoals wij allemaal: met goede moed en de verandering omarmen. Dat lukte vrij aardig, tot 11 september. ‘Ik reed op de A10, afslag 106, op de rechterbaan. Ik zag dat mijn afslag was afgezet, en een moment later zie ik iedereen voor me remmen. In een reflex stuur ik naar de vluchtstrook, en in mijn spiegel zie ik een strucadoorbusje recht op me af razen. Bam, op het asfalt, mijn zoon bovenop me. En wat er toen gebeurde kan alleen mij overkomen: twee mannen van 2 meter 10 komen op ons af met bivakmutsen en getrokken pistolen. Wat bleek: ze waren die dag iemand aan het vervoeren. Ik denk dat het Taghi was, want die werd die dag voorgeleid. Ze dachten dat het een ontsnappingspoging was.’

Het liep gelukkig met een sisser af, qua pistolen, maar een half jaar later zit Dano nog steeds met een whiplash. Een set van twee uur moet hij bekopen met een stevige koppijn. En toch komt hij nu met een positieve vuist omhoog. ‘Het keerpunt voor mij was rond ADE. Ik deed een stream voor Most Wanted Radio, en daar had Marco Bailey afgezegd omdat hij depressief thuis zat. Ik merkte dat steeds meer mensen er doorheen zitten. Restaurants die over de kop gaan, familiebedrijven die failliet dreigen te gaan. Ik dacht: ik moet mijn energie positief inzetten. We komen hier uit. Let me hear you say yeah!’

In de video bij zijn track ‘United As One’ flitsen foto’s langs van allerlei mensen die slachtoffer zijn van corona. Niet in ziekenhuisbedden, maar in volle glorie. Balletdansers, restauranthouders, dj’s. ‘Het liedje gaat steeds sneller en sneller, en eindigt in een soort schreeuw: we willen, we willen, we willen! Mooi toch, dat een hardcore track kan aanvoelen als een liefdesliedje?’