Album van de Week (19): Hayley Williams

Ooit, ooit zat de woede bij Hayley Williams aan de oppervlakte. Als zangeres van Nashville-pop/emopunk-band Paramore braakte ze die woede er elk refrein weer uit, in dikke zure klonten. ‘I’m in the business of misery’, brulde ze als tiener nog, en met die opgeklopte teenage angst werd Paramore een van de grote rockbands van Amerika.

Op haar eerste soloalbum maakt Williams, inmiddels 31, nog altijd ruimte voor woede. Maar die woede is opgekropt, hij zit diep verborgen en komt slechts af en toe naar boven. Neem alleen al die eerste zin van Petals for Armor: ‘Rage is a quiet thing.’ Even later biecht ze middels een voice memo op dat ze probeert uit een zware depressie te klimmen, en dat is zo makkelijk nog niet. Die depressie is het resultaat van een relatie van bijna tien jaar met een ‘fucker of a man’, een vampier die alle energie uit haar zoog met misbruik en overspel. Dat alles probeert ze te verwerken met, in haar eigen woorden, bloemblaadjes als schild. ‘Oh, I stayed with you too long’, zingt ze op ‘Dead Horse’, ‘skipping like a record, but I sang along a shitty never-ending song.’

Het merkwaardige aan een nummer als ‘Dead Horse’ is juist dat het zo verdomd vrolijk klinkt. Een oorwurm van een refrein, een übergezellig ‘lalala’-moment en een funky slaggitaren. Paramore sloeg de 80s synthfunk-weg al in met laatste album After Laughter, nu verkent Williams alle avontuurlijke zijweggetjes. Dat doet ze overigens niet zonder haar band-buddies: Paramore-gitarist Taylor York produceerde de plaat en tourend bandlid Joey Howard schreef mee aan de songs. Voor York maakte Williams een referentie-playlist met Solange, SZA, Erykah Badu, Thom Yorke en Björk. Yorke hoor je regelmatig terug in de arrangementen vol tokkelgitaren, strijkpartijen en door elkaar waaiende zangpartijen en op de momenten dat Williams haar stem tegen het randje duwt krijgt ze inderdaad wel wat van Björk weg. Tel daarbij St. Vincent-grooves (op ‘Cinnamon’) en Christine and the Queens-funk (‘Watch Me While I Bloom’) en tunes a la HAIM op en je hebt een hele verfrissende popplaat.

En naarmate de plaat vordert, weet Williams zichzelf inderdaad uit die depressie te slepen. ‘How lucky I feel to be in my body again’, zingt ze op ‘Watch Me While I Bloom’. En op het slotnummer besluit ze niet langer toe te hoeven geven aan haar angsten. Ze is voorbij de woede en hoeft het niet langer op te kroppen.