Album van de week (32): Hayley Williams – Ego

Na de succesvolle comeback van haar band is Paramore-zangeres Hayley Williams terug met een soloalbum. Of nou ja, zeventien losse singles. Volgens de klassieke definitie misschien geen album: er is geen vaste volgorde, geen titel, geen release. Toch noemen fans het Ego, vernoemd naar een gouden haarverf die Hayley’s merk Good Dye Young vorige week uitbracht. Klanten van dat merk kregen als eerste toegang tot de tracks via haar website. Inmiddels staan ze gewoon op Spotify, verspreid over honderden fanplaylists, allemaal in een andere volgorde. En dat lijkt precies de bedoeling. Hayley geeft de regie uit handen en de luisteraar kiest zelf welke nummers bij elkaar horen, wat het begin is, en wat het einde.

Geen rollout, geen grote aankondigingen, geen promotie. Hayley Williams houdt ervan om risico te nemen. En dat hoor je ook terug in de nummers: emotioneel, krachtig, hyperpersoonlijk en opvallend divers. Van Portishead-achtige triphop op ‘Hard’, naar gruizige nineties-altrock op ‘Mirtazapine’, via een stemvervormde ballad als ‘Glum’, tot een halve Bloodhound Gang-cover met de welbekende tekst: ‘You and me, baby, ain't nothing but mammals. So let's do it like they do on the Discovery Channel.’

Toch is er genoeg dat de nummers met elkaar verbindt. Los van de gelaagde, heldere productie en het feit dat het uit stuk voor stuk super aanstekelijke popliedjes bestaat, is het vooral het gevoel dat deze collectie tot een geheel maakt. De tracks draaien om twijfel, frustratie en verlies, en zeker tweederde kun je zo in je breakupanthem-playlist schuiven. ‘Glum’ is het rauwe verdriet, ‘Whim’ de eerste aarzeling dat je misschien nog steeds in liefde gelooft.

En voor de Paramore-fans die zich afvragen of dit solo-uitstapje iets betekent voor de toekomst van de band, aangezien de zangeres een relatie heeft met gitarist Taylor York: geen zorgen. Het herhalende ‘I’m in a band!’ op ‘Ice In My OJ’ geeft je net dat stukje geruststelling dat je nodig had.