Marathon ontsnapt aan de werkelijkheid in prikkelige postpunk
Amsterdamse band met debuut op weg naar Best Kept Secret en Misty Fields
Gisteren speelde de Amsterdamse post-punkband Marathon de releaseshow van hun titelloze debuut. En dat ging er nogal hard aan toe: crowdsurfende bandleden vlogen in het rond, bassist Nina Lijzenga stopte geen seconde met headbangen en zanger Kay Koopmans rende shreddend op zijn gitaar over het podium als een dolle hond. Al eerder won de band de Amsterdamse Popprijs en speelden ze op Noorderslag, vandaag verschijnt het titelloze debuut op V2 Records en daarmee kunnen ze gelijk door naar Best Kept Secret, Misty Fields en Dauwpop.
De bandleden kennen elkaar al heel lang: op de middelbare school begonnen ze als psychedelische rockband. Tegenwoordig is hun muziek een explosieve mix van shoegaze en postpunk. Terwijl ze teruggrijpen naar de Britse new wave van The Sound en The Chameleons, vangen ze net zo furieus de tijdgeest als de moderne postpunk van The Murder Capital en IDLES. ‘Uit frustratie zijn we herrie gaan maken’, vertelt drummer Lennart van Hulst.
Daarover gesproken: net als een boel hedendaagse bands klinken de liedjes van Marathon behoorlijk duister. ‘Ik ben niet bepaald een optimist’, grinnikt zanger Kay Koopmans. In de liedjes verweeft hij zijn frustratie over de wereld, zoals op ‘The Company’, een aanklacht tegen het grootkapitaal. ‘Grote bedrijven floreren, terwijl jonge mensen bijna geen start kunnen maken in de grote mensenwereld,’ verzucht Koopmans. ‘Op de plekken waar we spelen komen we veel leeftijdsgenoten tegen, één van de eerste gespreksonderwerpen is: ‘Waar woon jij nu dan?’ “Ik heb al tien jaar op Woningnet gestaan, nu heb ik een achterafkamertje van één vierkante meter”, that’s it. Dit nummer komt het dichtst bij een protestsong, het is een soort klaagzang tegen de grote bedrijven. Tegelijk zijn we niet de meest activistische band, we zijn gewoon een liveband en met een energieke show proberen we mensen aan het denken te zetten. Maar het is ook een manier om te ontsnappen uit de werkelijkheid: even in het nu zijn, in de muziek, dat is heel belangrijk voor ons.’