Paaspop 2024: Personal Trainer toont de pracht van chaos
Verwarren en imponeren is een kunst die de indierockband zich eigen heeft gemaakt
In een propvolle Jack wordt het volgende optreden geïntroduceerd als “synthrock”. Je zou dan niet verwachten dat Personal Trainer het podium op komt huppelen, maar dat is wel het geval. Ondanks deze misplaatste introductie van de indierockband zetten ze hun unieke stijl neer zonder ook maar een instrument aan te raken. Door de speakers speelt ‘A Little Less Conversation’ (Elvis) terwijl de zeven bandleden het podium betreden met een eigen funky en vreemd dansje. Je weet gelijk met wie je te maken hebt.
De band start de set gewaagd met het ‘Texas In The Kitchen’ vol jazzy uitspattingen, maar dat wordt zeer goed ontvangen. The Jack-tent staat opvallend voller dan normaal. Frontman en zanger Willem Smit flaneert als een vorst over het podium en eigent het podium zich meteen toe. Met gekke poses, sierlijke vogeldansjes en veel geschreeuw haast hij zich naar elke hoek. Al snel zit hij onder het zweet en doet hij knoopje voor knoopje zijn blouse open. Smit is bewust van de gekke indruk die hij maakt en maakt er gebruik van door op zijn blote borst te slaan. Ondanks zijn warrige uitstraling en bewegingen raakt de zanger elke noot precies goed, en weet hij zelfs stevige uithalen krachtig neer te zetten.
Een van de hoogtepunten in de set is het opbouwende ‘Milk’ dat lieflijk begint, maar langzaam uitmondt in een bombastisch samenspel waarna Willem zijn vingerpistolen uit blaast alsof het niks was. Uit het niets stelt hij vragen als “Wie heeft er allemaal een patatje op vandaag?”. Random, en toch zo logisch bij deze band. Toch zijn de multigetalenteerde leden van Personal Trainer precies waar ze moeten zijn op het juiste moment en hun zichtbare plezier in het spelen heeft een aanstekelijke werking.
Als vanzelfsprekend wordt er keihard gemosht op ‘Key Of Ego’ en ‘The Lazer’, juist ook dat bevestigt weer: Personal Trainer weet hoe ze een goede show moeten neerzetten. Wie fan is van hun muziek móét ze live zien voor de beste ervaring van hun repertoire. De energie van dit zevenkoppige indiemonster is niet te stoppen en enorm uniek. Ze sluiten af met de vraag of iedereen wilt gaan zitten. Iedereen verwacht een euforisch springmoment, maar Willem zegt ons juist “Blijf maar zitten”. Het publiek neemt plaats op de grond en luistert naar de laatste harde klanken die door de speakers klinken. Een magisch momentje waarin iedereen kan uitpuffen van de absolute chaos die ze zojuist hebben gezien.