Helen Jewett en Paceshifters: Zwolle goes Goes

Twee Zwolse bands in ’t Beest vrijdag die elkaar mooi aanvullen. Helen Jewett toert met Paceshifters, ook een Zwolse grootheid en vanavond is de allerlaatste show van hun clubtour.

In het voorprogramma het melancholieke geluid van Helen Jewett, waarvan de bandleden duidelijk hun klassieken kennen. Veel nummers van het eind januari uitgebrachte album ‘Astrolabium’ vanavond. Up-tempo juweeltjes als ‘Truth is mine,’ met een muur van gitaren en een knipoog naar de jaren ’80. Maar ook beschouwender werk, met de nadruk op de inhoud: “Oh, you’re trapped, trapped, trapped in the echoes of a dogmatic crowd,” in het opzwepende ‘Dogma.’ In ‘Abigail’ meanderen de teksten, met prachtig klagelijk en tegelijkertijd warm ambient gitaargeluid. En net zo makkelijk is daar de jagende urgentie in het post-punk ‘Burn it down,’ met daarin de oproep: “In our hands lays the match.” Ze kunnen veel en het blijft boeiend en evenwichtig.

Zestien jaar bestaan Paceshifters dit jaar en dit is hun eerste keer in Goes. O nee, bedenken ze halverwege, ze stonden een keer in De Kelderbar, maar daar moesten ze na één nummer stoppen omdat het te hard was. Sirenes klinken en rode lampen seinen voor het intro ‘Sirens.’ Lekkere basloopjes vervolgens in ‘Runaway Child’ en ‘Figure it out,’ met meerstemmige zang. In het klein beginnende én eindigende ‘Shape’ komen toetsen en zang mooi tot hun recht, net als in ‘Highway of tears.’ Met ‘Drone,’ een ronkender nummer uit 2017 gaat de band los en wordt het geluid dwingend en heftig. Dan gaan we weer terug naar het pas verschenen album ‘Out-and-Outer’ met ‘Where the spirit meets the bone.’ Rondom ‘Chasing time,’  ‘Hurdles’ en ‘Sound of age’ zakt het geheel even in en wordt het wat wetmatig en braaf. Met ‘Aviator’ en het melancholieke ‘Down in my hometown’ – over geboorteplaats Wijhe- pakt de band de draad weer op. Ineens is er dan het melodieuze ‘Black dog,’ met moeiteloze overgang in het even later ontploffende ‘33’- heerlijk en loeistrak. Het publiek is mee en er wordt gedanst. Als toetje nog een paar klassiekers: harde afsluiter ‘WWW’, ‘Dead eyes’ en ‘Cut ’n run,’ met weer ouderwets lekkere garagerock.