BKS19: Julien Baker vult de tent met de Dood
Zangeres beroert met zware thema's als God, Alcohol en Depressie
‘Kon ik maar over iets anders zingen dan de dood,’ verzucht Julien Baker in het nummer ‘Sprained Ankle’ al zingend. Yep, de zangeres uit Memphis, Tennessee serveert nogal zware kost zo als opener van de kolossale Stage 2. En toch, toch heeft Best Kept Secret wel zin in introspectieve folksongs over zware mentale problemen, verslaving, zelfdestructie en hulp zoeken bij god. Wanneer Baker de spanning opbouwt en een nummer over depressie effe stil laat vallen, begint de tent al te joelen. Die ene gast vooraan die al vijf bier in zijn mik heeft – het is ook al bijna vier uur ’s middags! – klapt zijn handen op elkaar wanneer hij ook maar een beetje ritme ontwaart in het gitaargetokkel van Baker.
Zo’n breekbare songwriter in zo’n grote tent neerzetten is net zo'n goed idee als een middagdutje doen onder een boom vol processierupsen, zou je zeggen. Maar de kracht waarmee de zangeres haar emoties de tent in brult, verraadt haar verleden in een poppunkband. Knap hoor, hoe ze daarmee die ontzettend grote Stage 2 weet te vullen. Soms speelt ze in haar eentje met elektrische gitaar, af en toe wordt ze geflankeerd door een violiste en een backing track waar diepe bassen uit borrelen. Zo weet Baker Hilvarenbeek aardig te beroeren, hoewel het allemaal wel druipt van de pathos.
HET MOMENT:
Zou ze? Zou ze? Nee, ze speelt geen nummers van boygenius, haar project met Lucy Dacus (morgen op de line-up!) en Phoebe Bridges. Die hebben een lichtvoetig gevoel voor humor dat in deze set voor wat lucht had gezorgd, maar ze drijven wellicht wat teveel op samenzang om zo moederziel alleen te vertolken. Wel laat ze het ontploffen met ‘Turn Out the Lights’, een langzaam ontbrandende ballad die opeens openklapt met een muur van distortion en MIDI-koren. Dan wordt het een anthem waar zowaar – verhip! – wat hoop in doorsijpelt.
Volg Best Kept Secret op de voet met ons dossier.