Album van de Week (49): Dove Ellis

Bijna elk jaar duikt er in december nog wel een nieuw album op dat de jaarlijstjes nét lijkt te missen. Vorig jaar was dat het folky solodebuut van Geese-frontman Cameron Winter, een plaat die in de loop van het jaar uitgroeide tot een bescheiden cultklassieker en zelfs nu nog op lijstjes verschijnt: simpelweg te goed om onder de radar te blijven. De kandidaat voor dit jaar is ook gevonden: Dove Ellis. In de afgelopen maanden ontstond er plots een flinke buzz rondom de 22-jarige Ierse singer-songwriter en zijn eerste singles. Hij draait al wat langer mee in het livecircuit, onder meer in de scene rondom het Londense The Windmill en afgelopen maand als opener voor de Amerikaanse tour van Geese, maar verder is hij lekker mysterieus. Met zo’n opvallende stem is er ook helemaal geen groots achtergrondverhaal nodig. Blizzard is een prachtdebuut vol melancholische folkrock: je snapt gelijk dat de labels al in de rij stonden na het horen van de eerste demo’s.

Al vanaf de opener ‘Little Left Hope’ valt zijn stem op: breekbaar én meeslepend. Het is er eentje die doet denken aan de wonderlijke Jeff Buckley, op eenzelfde manier beweegt die zich door en om de muziek heen. Zeker wanneer Ellis de hoogte in gaat, voelt het alsof alles elk moment kan instorten, maar dat gebeurt nooit. Met surreële, beeldende lyrics vindt Ellis een sterke houvast. Neem de akoestische afsluiter ‘Away Your Stride’, over het liefhebben van iemand die toch heel ver weg voelt: ‘I open my cards, just hoping they’re fine. I cut off my heart, I'm hoping to spend it on you.’ Je kan oneindig in zijn teksten dwalen, zoekend naar nieuwe betekenissen.

Muzikaal piept en kraakt het op precies de juiste manier, even fragiel en zeker als Ellis’ vocalen. ‘When You Tie Your Hair Up’ bouwt op naar een felle explosie die doet denken aan Big Thief, terwijl ‘Heaven Has No Wings’ de kant op gaat van de progressieve folk zoals we die nu kennen van Black Country, New Road, compleet met saxofoon. ‘To The Sandals’ en ‘Love Is’ zijn dan weer jangly indierock, die geen moeite hebben met tempowisselingen. 

Tussen die mooie liedjes laat Ellis genoeg ruimte voor een goede left turn. ‘Jaundice’ is er zo’n eentje: folkpunk met opgewekte fiddlepartijen. En de eerste track breekt open in een folky wals. Ellis omarmt zijn Ierse roots volledig, het maakt zijn sound zowel vertrouwd als uniek. Hij mag de jaarlijstjes dan wel gemist hebben, maar Dove Ellis is een naam die we ongetwijfeld nog vaak gaan tegenkomen.