LL17: PVRIS doet niet wat ze belooft
Post-hardcore, huh?
PVRIS: post-hardcore. Bij hardcore denk je aan zwaar en snel gitaarspel, grunten en zwierende haren. Dit zou dus een tandje rustiger zijn. 'Post' is niet concreet hoe ver ervoor, maar PVRIS kan beter poprock genoemd worden.
De livenummers van PVRIS klinken zwaarder dan op de albums: gitaren zijn luider, rauwer en drummer Justin Nace schudt enthousiast met zijn hoofd als hij op de trommels slaat. Een keer of wat doet zangeres Lyndsey Gunnulfsen een poging tot het publiek aan het schreeuwen krijgen. 'SCREAM,' roept ze buiten de microfoon om. De respons is mager.
PVRIS is vooral pop. De teksten zijn catchy, gaan over liefde en zijn niet diepgaand. De synthesizerdeuntjes klinken vrolijk en af en toe strijkt Gunnulfsen er met vervormde akkoorden overheen. Er zijn uitzonderingen: 'Half' is een zwaarder nummer, net zoals 'My House' - een nummer dat post-hardcorebelofte enigszins waarmaakt.
Er zijn toffe momenten. Zo helpt Gunnulfsen de drummer met een solo. Vier stokjes op één drumstel? Kan gewoon. De nummers zijn aanstekelijk en de India staat soms tot halfver mee te springen. PVRIS is een prima festivalband.
HET MOMENT:
De band zet een kersvers nummer in:'What's Wrong'. Het gaat er als koek in bij het publiek. Maar er wordt niet zo heftig gesprongen als bij slotnummer 'My House'. Daar werd de tent toch echt afgebroken.
Meer Lowlands? Check ons dossier voor heel veel verslagen en video's.