Album van de Week (28): Brent Faiyaz
Toxische anti-held is bewust onverbeterlijk
‘What purpose do your vices serve in your life?’, vraagt Brent Faiyaz zich af op ‘VILLAIN’S THEME’. In zijn geval is het duidelijk: het is ‘temporary euphoria, a release’. Zijn derde album Wasteland staat vol extravagante uitspattingen en totaal fuckboygedrag. Maar hij is zich erg bewust van de keerzijde van het gedrag dat hij verheerlijkt.
In 2017 vond Faiyaz zijn grote doorbraak via de track ‘Crew’ van Goldlink. ‘Don't act like I'm your man, you just a fan. You don't hold rank’, zong Faiyaz toen als hook. Hij schaarde zich meteen in het rijtje moderne r&b-artiesten die, aangevoerd door The Weeknd, hun eigen escapisme tot een kunst hebben verheven. Sindsdien komt Faiyaz niet meer onder het ‘toxic r&b’-label uit. Ja echt, er zijn hele threads op Reddit met zijn meest toxic songteksten.
Maar waarom, vraagt hij zich op Wasteland af. Is hij niet gewoon oprecht in zijn egoïsme? ‘If you feel what I feel, you know that I'm real’, zingt hij op ‘PRICE OF FAME’. En ‘I'm just playing cards, I was dealt bad’, klinkt het op ‘GHETTO GATSBY’. Zo doet Faiyaz op Wasteland onderzoek naar totale oppervlakkigheid en wat dat hem nou oplevert. Het doet denken aan de Amerikaanse schrijver Brett Easton Ellis, die in zijn boek Less Than Zero – waar The Weeknd op Dawn FM ook naar verwijst – een wereld schetst van doorgesnoven apathie en kille onverschilligheid. Het is niet kwaadaardig per se, maar eerder totale leegte. Het is minder dan niks.
En die leegte vult Faiyaz op met ontzettend sterke, avontuurlijke r&b-tunes. De harmonieën en ad libs tuimelen over elkaar, terwijl hij minimalistische orkestarrangementen (‘LOOSE CHANGE’) afwisselt met energieke kickdrums en finger snaps (‘ROLE MODEL). Bovendien bevindt Faiyaz zich in goed gezelschap: op Wasteland zijn o.a. Pharrell Williams, Tyler the Creator en Drake te gast, die hem omarmen als de nieuwe grote r&b anti-held/superster.
De onwrikbaarheid van zijn ‘toxic r&b’-persona krijgt een pikdonkere nasmaak na ‘SKIT: WAKE UP CALL’. De skits op het album vertellen namelijk een parallel verhaal over de afbrokkelende relatie tussen ‘Chris’ – Faiyaz' echte naam – en de moeder van zijn ongeboren kind. Ze vertelt aan de telefoon dat ze het leven niet meer ziet zitten, en in zijn haast om bij haar te komen rijdt Chris zijn auto in de prak, met de hulpcentrale nog aan de lijn.
De drumloze requiem ‘ANGEL’ volgt. Is zij er nog? Is hij er nog? Hoewel Faiyaz onveranderbaar blijkt, lijken zijn lusten hem toch te hebben ingehaald. Zo laat Wasteland ons achter in, nou ja, een waste land, waar alles giftig is en minder dan niks groeit.