BKS17: Niets aan de hand bij The Boxer Rebellion

Ze lopen al even mee, de mannen van The Boxer Rebellion. Begin 2000 was er wat buzz, die verdween, en toen opeens scoorden ze in 2013 die megahit ‘Diamonds’. Die schopte het zelfs nog tot de tweede plek bij de Song van het Jaar. Ze maken alternatieve pop, die zo volgens het boekje is dat er eigenlijk niets alternatief meer aan is.

Je zou eigenlijk hopen dat de zanger als een enorme lul op het podium staat. Of dat een van de gitaristen er telkens naast zit of juist contant wil laten zien wat hij wel niet kan. Telkens weer een veel te lange solo. Of dat de drummer - puur vanwege zijn ego - een gigantisch drumstel heeft, op een verhoging. Of dat ze live hun singles verbouwen tot pretentieuze progrock, zodat er maar vier tracks in een uur passen. Dat is allemaal niet aan de hand. Niets wat een extreme reactie, positief of negatief oproept. Je kunt ze prima op een hoofdpodium neerzetten, geen mens die er last van heeft. Maar ook zo gezichtloos dat je ze een uur later alweer vergeten bent. Daar veranderen wat extra drums en finale waarbij alles nog wat opgeschroefd wordt niets aan.

HET MOMENT:
Je kunt je er geen buil aan vallen, zo’n show van The Boxer Rebellion. Ze kunnen spelen, ze kunnen liedjesschrijven, het lijken aardige jongens. En precies dat is waarom het zo dodelijk saai maakt.

Volg Best Kept Secret op de voet met onze livestream en het dossier.