Dit was de vrijdag van Best Kept Secret 2017 Dit was de vrijdag van Best Kept Secret 2017

Run The Jewels verraste in meerdere opzichten. Want hoe vaak sluit een hiphopact een alternatief popfestival af? Vervolgens speelden El-P en Killer Mike ook nog eens het hele veld plat. Wat een feest! En dus is een plaats in onze Top 5 verdiend. Wie vinden we er nog meer? Lees verder >>>

De zonnebrillen moeten even af, om te zien of er nou een pit is of niet. Of iets later, wanneer precies op de drop een fles champagne wordt leeggespoten op het publiek en de dj ook net bedacht heeft een rewind erin te gooien. Sta je dan, net je fles leeg te spuiten. En toch voelt het fris, zulke jonge gasten die constant bezig zijn met energie kanaliseren en loslaten op het publiek. En gelukkig zijn er twintig gastjes met rugtassen voorin het publiek die voordoen hoe je daar het best op kunt reageren. Lees verder >>>

Daarom duikt hij bij het laatste nummer het publiek in, om high fives uit de delen en iedereen even in de ogen te kijken. De muziek van Joey Purp is wellicht net iets te wisselvallig en mist soms de hooks om door te groeien tot hiphop-klassiekers, maar wat een heerlijke show. Lees verder >>>

Tijd om even op adem te komen. Maar de pauze is maar van korte duur. ‘Misschien kennen jullie deze wel.’ De eerste klanken van ‘Gimme Some’ worden plagend de tent in worden gepompt. De stroboscooplichten die precies op de maat van het intro flitsen, voeren de spanning verder op. Dan de drop. Waar je dacht dat Weval niet meer verder kon, bewijzen ze met dit nummer het tegendeel. Lees verder >>>

Dat je aan het begin merkt hoe hard de toiletten links beginnen te meuren en denkt: ‘Nouja, dit past er eigenlijk ook wel goed bij.’ Lees verder >>>

‘Het voelt héél goed om iets op het podium kapot te rukken,’ zegt Hval. ‘Zouden jullie ook eens moeten doen. We doen niet veel festivals, maar eigenlijk is het wel lekker: misschien heb je een break nodig van alle lol, even een dosis dood tussendoor.’ En inderdaad, bij haar klinkt de dood soms ontroerend mooi. Lees verder >>>

Zeiden we al dat de band fuckt met de verwachtingen? Afsluiter ‘The River’ is een ‘rustige’ vijfkwartsmaat jazznummer dat compleet anders is dan alles ervoor en toch heel erg King Gizzard; fel en soepel uitgevoerd. Zeg Jan: volgend jaar Pinkpop zondag Main Stage? Lees verder >>>

Anna Prior komt achter haar drumstel vandaan om midvoor ‘Everything Goes My Way’ van prijsalbum The English Riviera te zingen. Cool en toegankelijk. Wie aan het begin van de show danste, danst aan het eind nog steeds. Lees verder >>>

Daar waar volgens het programmaboekje Tei Shi had moeten staan, staat nu Jo Goes Hunting ter vervanging op Stage Three. En daar hebben we misschien zelfs geluk mee gehad. Lees verder >>>

Sterker nog: er wordt voorzichtig wat geheadbangd, maar de oude mannen die tegen de barrier vooraan hangen worden keurig met rust gelaten. De band heeft er gelukkig schijt aan en speelt met een angstaanjagende energie verder. Dramatisch stort de zangeres uiteindelijk neer op het podium, ze klapt bijkans dubbel met haar nek in haar benen. Cool, hoor. Lees verder >>>

Het zijn niet de uitbundigste types, de vier Agnes Obel-dames. Ze spelen geconcentreerd met een paar geplaatste visagie-vegen op het gezicht. De versie van ‘The Curse’ is erg schoon. En kraakhelder.  Lees verder >>>

Is het wel eens voller geweest bij Stage Two? Niet vaak in elk geval. De terugkeer van Millionaire zorgt ervoor dat Stage Two tot ver buiten de tent aan alle kanten rijen dik uitpuilt. Lees verder >>>

Het is natuurlijk makkelijk om een garagerock-band af te branden vanwege een gebrek aan originaliteit. Dat soort muziek bestaat bij de gratie van hooguit drie akkoordjes en de kans dat een nummer op een bestaande klassieker lijkt, is verschrikkelijk groot. Maar wat een band dan tekort komt aan frisheid, kan recht worden getrokken door overtuiging, lef en energie. Zit dat dan snor bij het Spaanse trio The Parrots? Lees verder >>>

Wat Real Estate ook zo goed doet is de afwisseling zoeken binnen de kaders die de band voor zichzelf heeft gezet. Er zijn trage jams, uptempo indierockers en er is zelfs een psychedelische wals die als breekpunt in het midden van de set is opgenomen. Jammer genoeg lijdt dat nummer, evenals veel van de rest van het concert, onder een basgitaar die nét iets te zacht staat. Waar de hoogte in sfeer en toon wordt opgezocht, is een vloer waar je veilig op kan landen gewenst. Lees verder >>>

Op het podium staan drie eilanden hun eigen feestje te verpesten. De zang van Nicole Miglis klinkt verwilderd, de synthjongen tovert een lelijke grom uit zijn apparaat en lijkt lukraak met z’n volumeknop te morrelen. Het kan niet anders of hij en de drummer zijn in een vechtscheiding verwikkeld, zo finaal werken ze a langs elkaar heen. Het is nog aangenamer om een uur lang naar een Kings of Leon-shred te luisteren. Lees verder >>>

Alle nummers die de revue passeren zijn lieve, olijke indieliedjes, waardoor een echte climax uitblijft. Toch lijkt de band even te pieken tijdens het hitje ‘Flame’, waarin Pollock de hedendaagse consumptiemaatschappij bezingt in de context van Plato’s grotallegorie. Dat lijkt het publiek weinig te kunnen schelen. Hier en daar zijn er zelfs meezingers te bespeuren en een catchy gitaarrifje zet aan tot dansen. Al met al een show met alle aandoenlijke ongemakken van een - toch wel fijne - opening van Stage One. Lees verder >>>

Een van de leukste nieuwkomers dit jaar is Kelly Lee Owens: een zangeres uit Noord-Wales die stroperig trage, elektronische popliedjes maakt en debuteerde met hulp van Daniel Avery en Ghost Culture – die ze kent uit de platenzaken in Londen waar ze achter de toonbank stond. Hoe ziet dat er live uit? Nou, ze staat in haar eentje op het podium en tovert het allemaal uit een laptop, een sampler, een synthesizer en een stapel stemvervormers.  Lees verder >>>

Volgende week zal Amber Arcades meerdere shows geven op festivalwalhalla Glastonbury. Het is te hopen dat de Engelsen De Graaf in dezelfde coole hippiebroek het podium zullen zien betreden. Maar natuurlijk telt de muziek. En die piekt in Hilvarenbeek met een vette vlampijpversie van ‘Fading Lines’. Dan staat alles aan. Het volume, de flikkerlichten, de beweging, de vaart. Geweldig liedje nog altijd. Amber Arcades heeft haar indiepop festivalproof gemaakt. Lees verder >>>