Paaspop 2025: Brutalismus 3000 is hard, grillig en onvoorspelbaar

Het is vrijdagavond, de geur van zweet en vieze confetti hangt in de lucht. Paaspop heeft er een lange dag op zitten, maar niemand die nu aan aftaaien denkt. Want terwijl Faithless een kwartier geleden de nacht heeft ingeluid, staat duo Brutalismus 3000 op het punt van beginnen. Duitser Theo Zeitner maakt zijn entree achter de draaitafel, niet met bombarie, maar met de gecontroleerde woede van een goed gerichte trap in de borstkas. De set opent met breakbeat, een dreigende bass uit de jungle kruipt onder je huid en sirenes loeien alsof we midden in een illegale rave op een industrieterrein staan en de wouten komen eraan.

Brutalismus 3000 is een dancekameleon: jungle, trance, techno, trap; alles mag mee, met techno als basiskleur. De opbouw is gecontroleerd, maar verre van rechtlijnig. Dit is niet de constante pomperij rechtstreeks uit Berghain, dit is grilliger en spannender. Soms duiken er razendsnelle breakbeats op, soms korte traploops, dan weer een melodieflard van een poptrack die je nét herkent.

“It’s going to be a fine night tonight…” – een hard techno remix van ‘Fine Day Anthem’ (Skrillex, Boys Noize) is het eerste moment in de set waar alles samenvalt: de kick, de melancholie, de euforie. En ook het opvolgende ‘JE N’EXISTE' PAS’, dat begint met een sample van Lil Uzi Vert’s ‘XO Tour Llif3’ knalt erin als zoete koek, al helemaal met het refrein dat de tekst gebruikt van Vert’s track. Maar tegen de tijd dat een remix van ‘Satisfaction’ voorbijkomt, komt het besef dat we niet een trip door outer space maken, maar door een samplemuseum.

Hadden we al gezegd dat Brutalismus 3000 een duo is? Je zou het hier in de Phoenix niet zeggen. Waar vocaliste Victoria Vassiliki Daldas vorig jaar op Lowlands nog alle aandacht opeiste, speelt ze in Schijndel de rol van figurant. Zij staat in haar gabberpakkie flink te dansen, maar lijkt er zelf niet helemaal in te geloven. Ze is er, ze beweegt, ze rapt af en toe stukje mee, maar haar stem staat te zacht in de mix en op een groot podium als die van de Phoenix voelt Daldas als een decorstuk dan als een frontvrouw.

Toch: saai wordt het nooit. De verrassende overgangen, de bizarre trackkeuzes, de snoeiharde kicks die ineens worden doorbroken door een breakbeat van dertig seconden — het is verwarrend, maar ook verfrissend. Voor de technopuristen misschien te veel van alles, voor de rest een soort ravende achtbaan waar je geen controle over hebt. En misschien is dát precies wat Brutalismus 3000 wil zijn.