Album van de week (8): John Glacier

John Glacier uit Hackney kan het allemaal: dichten, produceren, rappen, regisseren. De Londense groeide op in de metropool van de diaspora met calypso en grime, maar had ook een zwak voor Britney Spears en Dolly Parton. Geheid zou haar eigen muziek een compleet eigenzinnige mix worden, net als de hoofdstad zelf. 

Haar net verschenen album Like A Ribbon is dan ook een muzikaal fascinerende trip. Je hangt de hele plaat aan John Glaciers lippen. Ze levert ijskoude, gecontroleerde raps op een sound die steeds weer verrast en je vanwege z’n rauwheid continu vasthoudt. Het is bassy, grimey, heeft hints van triphop en UK garage, maar bevat ook abstracte electro, grunge, donkerdere gitaarsferen en weirde synths. Soms is het bijna postpunk. Dat slowthai-producer Kwes Darko  achter veel van de tracks zit, komt dus niet geheel als een verrassing. Ook de lo-fi-gitaarsounds op nummers als ‘Don’t Cover Me’ en ‘Home’ komen niet uit de lucht vallen. Die productie werd namelijk gedaan door mk.gee’s bandleden Andrew Aged en Zack Seckoff. Met haar intrigerende cocktail van geluiden steekt John Glacier in originaliteit met kop en schouders boven haar collega’s in de UK rap scene uit - als je haar daar überhaupt al tussen kan plaatsen.

De hypnotiserende sounds worden ijzersterk gedragen door Glaciers koelbloedige vocalen. Soms poëtisch, zoals op ‘Satellites’, soms gewoon lekker boasten. ‘You best believe it, I’m the hottest in the game,’ rapt ze op het echoënde ‘Emotions’ over verslavende synths. Even dat je het weet. ‘Icy’ als ze is, levert Glacier haar rapteksten met een attitude alsof niks haar een fuck boeit. Toch waant ze zich op het album ook door wat complexere emoties dan je in eerste instantie zou denken. 

Like A Ribbon is volgens de rapster namelijk een mix van alle emotionele wervelingen die haar in het jaar dat ze het album maakte overspoelden: blijheid, onzekerheid, plezier, gekkigheid, melancholie. Zoals een dun lintje zijn haar dagelijkse emoties ongrijpbaar - ze komen samen, veranderen van vorm en gaan weer uit elkaar.  Op ‘Emotions’ voelt Glacier zich onwankelbaar, terwijl ze op het existentiële ‘Nevasure’ wordt geconfronteerd met haar onzekerheden over het leven. Een paar tracks verder, op de fleurige jersey club beat van ‘Dancing In The Rain’, pakt het zorgeloze plezier haar weer:  ‘So I’ma do my dance,’ rapt ze, ‘I’m different on the beat’. Het is precies die onbevangen eigenzinnigheid waarmee ze blijft fascineren.

John Glacier is op 5 april te zien op Rewire festival.