Florist – Florist

Sinds hun ontmoeting in 2013 noemt de indiefolkband Florist zich een ‘vriendschapsproject’. Voor de opnames van hun titelloze vierde plaat gingen ze zelfs tijdelijk samenwonen in een huis in de Hudson Vallei in New York. En deze periode van samenzijn resulteerde in een album dat ze op Bandcamp beschrijven als ‘19 tracks that culminate the decade-long journey of friendship and collaboration’. 

Florist is een plaat waarop mens en natuur de aandacht eerlijk verdelen, met evenveel ruimte voor de regen die op de houten planken van de veranda klettert, als voor Emily Sprague’s zacht-fluisterende stemgeluid. Zij bracht bracht de afgelopen jaren onder haar eigen naam serene ambient uit, wat zijn invloed lijkt te hebben gehad op het bandgeluid. Slechts de helft van de negentien tracks heeft vocalen. De gezongen liedjes worden verder en dieper uitgebouwd dan voorheen, en doen daarmee soms denken aan een band als Big Thief. Maar verder is het album gevuld met interludes, losse momenten van plotselinge inspiratie. Dit zou wat overdadig aan kunnen voelen, ware het niet dat de échte liedjes op Florist dusdanig de moeite waard zijn dat een korte cool-down niet misstaat.

Het prachtige ‘Red Bird Pt. 2 (Morning)’, bijvoorbeeld, waarop Sprague zingt over haar verlies, het overlijden van haar moeder. ‘How can it be that the days go on / And the red bird sings its red bird song / It happened to us and it's happened before / And it happens all the same.’ Met hun spaarzame, spontaan-klinkende arrangementen leggen haar bandleden ondertussen een metaforische hand op haar schouder. En de zingende vogels op de achtergrond troosten mee.