PP22: Navarone grossiert in huismerkrock
Maar het is wel de ideale coverband
Vandaag komt een droom uit voor Navarone. De Nijmegenaren zijn fervente Pinkpop-gangers, en nu mogen ze zelf op het heilige gras aantreden. Ze hebben er werkelijk alles aan gedaan om hier te staan, ze verkochten in 2019 zelfs hun ziel aan de duivel van The Voice. Maar toen kwam er een pandemie aan die verhinderde daarop in te cashen. Met vier albums en een vijfde op komst volgend jaar moet de rockband na tien jaar toch eens doorbreken naar een groter publiek. Een echte hit hebben ze namelijk nog nooit gehad.
De muzikanten van Navarone zijn stuk voor stuk kundig op hun instrument en kunnen volgens hun bio zowel vintage seventies rock, als de vinnige nineties variant, als de hedendaagse aan, dus eh… de ideale coverband zou je zeggen. Wat dat betreft is zo’n plek op Pinkpop dan ook terecht: ze willen zowel een beetje Metallica, als een beetje Pearl Jam, als een beetje Imagine Dragons zijn. Ieder nummer lijkt weer op een andere grootheid.
Gangmaker bij Navarone is Merijn van Haren. Zijn hoge zang werkt prima als contrast tegen de Led Zeppelin licks in Cerberus, of in de ballad Wire. Maar in de over-the-top synthrocker End Of The World klinkt zijn stem in het techno gedeelte als de laatste stuiptrekking van slachthuisvarkens. Curieus is ook afsluiter Lonely Night, dat hinkt op percussieve ritmes van mede-Nijmegenaren De Staat, terwijl het als platte meezinger gepresenteerd wordt. Het staat model voor de rest van de set. Ze kunnen best een potje rocken, maar een A-Merk zal Navarone niet worden.
HET MOMENT
Wanneer er een saxofonist tijdens Free Together opkomt (Van Haren: “We droegen het eerst op aan Britney, toen aan Johnny Depp, en nu weten we niet meer aan wie.”) en een lange solo speelt - eindelijk een arrangement dat je niet verwacht.