Genomineerd voor de 3voor12 Award 2023: Baby's Berserk

Je hoort wel eens van bands wiens leden verspreid over het hele land wonen. Onhandig, gedoe met optreden, maar het is een teken van dedication als het werkt. Een lid uit Canada daarentegen, dat klinkt gewoon als een dom idee. Je begrijpt, Peter 'Puggy' Beals zat een tijdje in Nederland, en daar stelde Mano Hollestelle hem voor aan zangeres en fashion designer Lieselot Elzinga. Dat Beals vanaf de andere kant van de wereld nog steeds officieel deel is van Baby's Berserk (zelfs al staat Eva van Wijngaarden nu op het podium) zegt veel over de werkwijze van de band én kennelijk over de waarde van zijn inbreng.

Eerder legde Lieselot Elzinga aan 3voor12 uit hoe dat precies zit. Hollestelle is het muzikale brein van de band. Hij stoeit met crappy apparatuur, drumcomputers, synthesizers, elektronische instrumenten die horten een stoten. Zij, Lieselot en Puggy, maken er teksten bij, die van hem serieuze aanklachten tegen het kapitalisme en wat dies meer zij, die van haar ogenschijnlijk onzinnige chaos, die op het tweede gehoor toch ergens over blijkt te gaan. Samen een broeierig wild trio, ruw en toch gestileerd, punk om op te dansen.

Die naam, Mano Hollestelle, komt misschien bekend voor. Hij verdiende zijn sporen zelf al ruimschoots bij Mauskovic Dance Band, en ook als live bandlid van Don Melody Club, dat daar ook een spin-off van is. Het zijn drie heel verschillende acts, die je je evengoed in dezelfde nachtclub kunt voorstellen. Mauskovic de complexe groove machine die psychedelische ritmes plukt van over de hele wereld, Don Melody Club de dromerige poëet, Baby's Berserk de artsy act, schepper van verwarring.

Qua blauwdruk moeten we dan ook niet denken aan de volgroeide house van eind jaren tachtig, maar eerder aan het zelfverzekerde gestuntel van no wave acts uit de late jaren zeventig in half uitgebrande panden in de Lower East Side. Dat was technisch beholpen muziek uit noodzaak, maar ook vanuit een esthetische keuze, en dat is Baby’s Berserk ook, precies zoals de vechtpartij tussen de flamboyante kledingstukken die je op de albumhoes ziet ook in scène gezet is. Zorgvuldig geregisseerde chaos, daar heeft de Nederlandse popmuziek dringend behoefte aan naast de perfecte harmonieën van Acda, de Munnik, Suzan en Freek, nietwaar?