Paaspop 2025: Sólstafir hult de Shelter in een nieuwe ijstijd

Dertig kilometer verderop bij Roadburn zou niemand raar op kijken, maar op Paaspop is het IJslandse Sólstafir toch een beetje een vreemde eend in de bijt. Ok, er staan nog een aantal andere metalbands op de poster, maar niets dat in de buurt komt van de donkere post-metal van dit viertal. Scheurende gitaren en een stem zo breekbaar dat hij dwars door je heen snijdt.

Het aantal nummers op de setlist is op één hand te tellen, dus weten we al wel een beetje waar we aan toe zijn: zorgvuldig opgebouwde nummers waarin geen sluipwegen of afsnijroutes worden gepakt. Het is een genre van tegenstellingen, donker en licht, hoop en vrees. Hypnotiserende instrumentale stukken, waarbij je je op een IJslandse gletsjer zou kunnen wanen, worden ruw verstoord door blastbeats die zich als een drilboor op je trommelvliezen richten. Waar Sólstafir zich vooral in onderscheidt ten opzichte van andere bands binnen het genre is de toegankelijkheid van de bandleden zelf. Hier geen blackmetalclichés als pentagrammen, geitenkoppen of varkensbloed, maar gewoon vier IJslanders met een baard die een bak prachtige herrie uit komen storten.

Tijdens het laatste nummer 'Goddess of the Ages’ wordt er zelfs nog wat publieksparticipatie gezocht, en met succes. Hoewel de Shelter bij lange na niet vol staat, is het publiek dat er wel is zo enthousiast als maar zijn kan. Om de fans te bedanken voor de medewerking baant de zanger zich een weg over de barrier alsof het een evenwichtskoord is, terwijl hij zoveel mogelijk handen probeert te schudden zonder te vallen. Eenmaal terug op het podium wordt de gitaar weer snel omgehangen om de laatste zes minuten van het nummer nog volle bak de zaal in te spuwen, voordat Shelter dag twee onder luid applaus wordt afgesloten.