Genomineerd voor de 3voor12 Award 2025: Marathon

Wat laat Marathon op hun debuut een heerlijk portie gitaargeweld horen. We hebben even moeten wachten op die eerste plaat, maar dit jaar verscheen dan eindelijk Fading Image. Sinds het einde van de lockdown hing er al een fikse buzz rondom de band, met hun felle liveshows sleepten ze al onverwachts de Amsterdamse Popprijs binnen, en speelden daarnaast Best Kept Secret, Lowlands en vele andere podia en festivals aan gort. Maar Fading Image stopt niet bij simpele vernietiging.

Daar speelt frontman Kay Koopmans een belangrijke rol in, die al zijn boosheid in de nummers lijkt te stoppen. Bovenop die duistere muziek gaat er in de teksten een hoop frustratie en kritiek schuil, met schreeuwerige zang die zo’n beetje tegen een paniekaanval aanschuurt. Zoals in het zware ‘Idiocy’ (met heerlijke baslijn), een cynisch nummer over de absurditeit van het dagelijkse leven. Of de intense opener ‘Out of Depth’, die bol staat van de vervreemding, met een gefrustreerde Koopmans die maar niet zeker lijkt van zijn positie in deze wereld.

Al doet de rest van de band hardop zijn best die intense lyrics dat laatste zetje de donkere afgrond in te geven. De gitaren piepen en kraken, en stevige drums stuwen het geheel alsmaar voorwaarts op de veelzijdige nummers. ‘Out of Depth’ krijgt meteen al een heerlijk uitgespannen outro, dat zo postrock-proporties aanneemt. ‘Gold’, het duidelijke lichtpuntje in de tracklist, is eigenlijk gewoon een lekker indieliedje, waarop de gitaren zowaar hoopvol klinken. Wen er maar niet te snel aan, want voor je het weet trekt de band je weer de diepte in met de donkere postpunk van ‘For The Better’. Het gaspedaal komt dan eindelijk iets omhoog op het prachtige middelpunt ‘Shadow Raised a Star’: een galmende shoegazetrack met een gitaarmuur die richting het einde steeds overweldigender wordt – een geluid waarin je volledig kunt verdwalen.

Op Lowlands liet de band in de kleine X-Ray al zien helemaal klaar te zijn voor de grote podia, en Fading Image is daar het ultieme wapenfeit van. Het zijn luide, meeslepende nummers die zich maar niet in een enkel genre laten vangen. Bovenal is Marathons debuut een perfecte uitlaatklep voor de verwarring en frustratie van onze moderne wereld.