PP25: Olivia Lunny houdt de aandacht geen moment vast

Het vierde en kleinste Pinkpop-podium, Stage 4, heeft in zijn nog jonge bestaan van negen edities al meer gedaanteverwisselingen ondergaan dan de Mainstage in de meer dan vijftig jaar die het festival inmiddels bestaat. Dat heeft alles te maken met een soort collectieve haat-liefdeverhouding die boven dit bescheiden podium hangt. Aan de ene kant is het dé plek waar je zomaar de next big thing kunt spotten: AURORA stond er ooit, Pommelien Thijs zelfs vorig jaar nog. Aan de andere kant stond Stage 4 jarenlang te boek als het verdomhoekje van het terrein: veel bezoekers trok het amper en het diende jarenlang vooral als parkeerplek voor legio packagedeals. In die laatste categorie lijkt ook de Canadese Olivia Lunny te vallen, aangezien ze momenteel onderdeel is van de tour van Justin Timberlake. 

Maar goed, dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze geen dijk van een popshow uit de grond zou kunnen stampen. In theorie, althans. In de praktijk blijft het daar helaas ver bij uit de buurt. Haar liedjes missen de aanstekelijkheid om langer te blijven hangen dan het frisse briesje dat - letterlijk én figuurlijk - tijdens ‘Marilyn’ over het veld waait. Meteen ook het sterkste nummer van de set. 

Er staat een handjevol fans vooraan, zelfs gehuld in merch, maar als zij achterom kijken, zien ze vooral veel lege grasmat. De show nodigt simpelweg niet uit om dichterbij te komen. Alles blijft te netjes, te veilig, te braaf. Dat alle vocalen net iets te hard meelopen op tape, helpt ook niet. Voor je het weet, betrap je jezelf erop dat je na drie nummers alweer met je gedachten bij de volgende act bent.

HET MOMENT: 
Een groepje mannen van middelbare leeftijd waagt zich wat dichter naar het podium, vermoedelijk om Lunny van dichtbij te bewonderen. Ze filmen een minuutje, knikken instemmend en druipen daarna rustig weer af. Weezer zal wel zo beginnen?