Album van de Week (34): Dijon

Eigenlijk heel logisch dat Dijon Duenas en zijn muzikale maatje Mk.gee (die dit weekend nog shinede op Lowlands!) afgelopen paar jaar samenwerkten met Bon Iver en dé knaller van een HIT maakten met Justin Bieber. Die twee gasten uit Amerika hebben met hun bescheiden oeuvretje een nieuwe stroming in de alternatieve r&b, lo-fi pop en indierock gevonden die avontuurlijk maar toch ook supertoegankelijk is. De belangrijkste referentie: gitaar- en funkgod Prince, maar dan totaal gedeconstrueerd. En in die zin lijkt hun muziek ook wel op het muzikale enigma Jai Paul, dat rond 2011 met een stel gelekte demo’s een soort aardbeving veroorzaakte. En nu is er een nieuwe toevoeging aan dat muzikale universum. ‘Baby out 1 week 👍🏽 ’, die Instagram caption was de enige aankondiging die we kregen voor het nieuwe album van Dijon. Vier jaar hebben we moeten wachten op een vervolg op debuutalbum Absolutely, maar plots is daar Baby. En trekt hij die samensmelting richting nog spannender gebied.

De muziek op Baby staat geen moment stil. Steeds wanneer je denkt Dijon door te hebben, deconstrueert hij het geheel volledig, om het daarna stukje voor stukje weer op te bouwen. Werkelijk elke track barst van het leven. Niet zo gek met een album dat is opgedragen aan zijn pasgeboren zoontje Baby (ja, dat is echt z’n naam). Op opener ‘Baby!’ (ook weer zo lekker subtiel) zingt hij hem toe: ‘Yes I did dance with your mother, before I knew her name (baby)’. ‘Yamaha’ is ook zo’n nummer dat overstroomt van liefde. Wat heel makkelijk zo’n gladde r&b-song had kunnen zijn, weet Dijon met zijn fluïde productie te vervormen tot iets bruisends, en vloeit daar overheen met lyrics waar hij zijn hele hart lucht: ‘Big loving—that’s my heart. And you own it.’ Elektronische uitbarstingen schieten als stroomstoten door de nummers heen, vooral het freaky ‘FIRE!’ staat onder hoogspanning: de elektronica en zijn raspy stem lijken tegen ontploffing aan te zitten. En dit trekt hij door in het intense ‘Rewind’ waar Dijon en de distorted gitaren langzaam steeds manischer beginnen te klinken.

Een lastig te plaatsen sound. Maar toch ook weer niet, als je in de credits kijkt. Naast Mk.gee (op o.a. ‘HIGHER!’ en ‘loyal & marie’), is ook stersongwriter Tobias Jesso Jr (die veel voor Adele schreef) te vinden, maar ook Jim-E Stack (van dat vette laatste Lorde album) en BJ Burton, de man die mede-verantwoordelijk is voor de spectaculaire sound die slowcoreband Low laatste twee albums liet horen. Al die verschillende invloeden smelten samen op een album dat bol staat van ambitie. Dijon weet die, al radicale, genre-samensmelting nog een tandje op te schroeven.